MERKAD-I FÂTİH'İ ZİYARET' ten
  
Her gûşesinde dehrin nâm-ı beka-nisârın
Şâyestedir denilse âlem senin mezârın,

Kaldın cihanda bir ân, her ânın oldu bir devr
Mülk-i ezeldi gûya tahtında hem-civârın,

Sensin o pâdişeh ki bu ümmet-i necibe
Emsâr bahşişindir, ebhâr yâdigârın.

(.....)

Bir dem yüzün gülünce âlem bahâr olurdu,
Misl-i küsûf her câ, zâhirdi iğbirârın.

(.....)

Bir yıldırımdı niyzen peyveste ka’r-ı hâke
Bir burc-ı hak-nümâdır, ermiş göğe menârın.

(.....)

Her dem sana açıktır ebvâb-ı arş-ı rahmet
Türbendir en azîmi feth ettiğin diyârın.

(.....)

İster idin ki olsun düşmenle yâr yekdil
Devrân idi rakibin, Allah idi nigârın.

(.....)

Açtı sana cenâhın cânân-ı sermediyyet
Etti anı derâğuş cân-ı cihan-sipârın.

(.....)

Medhinde şâirâne ilhâmlar gerektir
Tâ'rifi yerde bitmez arşa çıkan kibârın.

Abdülhak Hâmit Tarhan
( 1852 - 1937 )




Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi
Mayıs 1953, S: 20, S. 510-512



Merkad: kabir, mezar

Dehr: dünya

Nâm-ı beka-nisâr: hiç unutulmayacak

ve her tarafta bilinen adın

Şayeste: lâyık

Necîb: soylu

Emsâr: büyük topraklar, karalar

Ebhâr: denizler

Şevket: ulu, yüce

Misl-i küsûf: güneş tutulması gibi

Câ: uygun

İğbirar: kırgınlık

Nîze: mızrak

Peyveste: ulaşmış, varmış

Ka’r: derinlik

Hak-nüma: Tanrıyı gösteren

Menar: minare

Ebvab: kapılar

Arş-ı Rahmet: Tanrı katında bağışlanmalar

Nigâr: sevgili

Sermediyyet: ebedilik, sonsuzluk

Derâguş: kucaklama, sarma

Sipâr: feda eden, veren