NÂKÂFİ
  
Nasıl şerheyleyim ben derdimi, icâd nâkâfi,
Dua nâkıs, tazarru bi-eser, feryâd nâkâfi
Melekler, burclar ger kılsalar imdâd, nâkâfi,
Gamım levh-i semâya eylesem inşâd, nâkâfi!
  


Güler mi mâteme dünyada hiçbir sahib-i insaf?
Felâket görmemişsin, derdimi eylersin istihfâf
Felâket olsa lâyıktır, bu halka sendeki evsâf
Kifâyet gösterip ey eyleyen irâd, nâkâfi.
  


Acep hûn-ı dil-i mecrûhumu sen mey mi zannettin?
Sadâ-yı makberi bir na'ra-i heyhey mi zannettin
Veyahut kendini âlemde sen, bir şey mi zannettin?
Bugün ben yazdım, elbette yazar ahfâd, nâkâfi.
  


Evet, tarz-ı kadîm-i şi'ri bozduk, her ü merc ettik
Nedir şi'ri hakîki safha-ı irfâna dercettik
Bu yolda nakd-i vakti cem'i kuvvet birle harcettik
Bize gelmişti zirâ meslek-i ecdâd, nâkâfi.
  


Ne dersen de, eminim ben bu yolda sermediyetten,
Ölür, lâkin cihânda kimse mahvolmaz hamiyetten,
Gelen imdâd kâfidir bana irfân-ı milletten,
Ne rütbe olsa da tab'ımda isti'dâd, nâkâfi.

(Hep yahut Hiç, S. 129-130) 

Abdülhak Hâmit Tarhan
( 1852 - 1937 )




Abdülhak Hâmid Tarhan,
Türk Büyükleri Dizisi: 19, S. 51-52


Not:  Şair bu şiiri, “Makber” şiirine yapılan
    eleştirilere yanıt olarak yazmıştır.


Nâkâfi: Yetersiz, yetmez, kafi değil 

Levh-i sema: Kadere boyun eğme

İnşâd: haykırmak, sesini yükseltmek 

Hûn-ı dil-i mecrûh: Kırgınlık ve üzüntü 

Na'ra-i heyhey: Anlamsızlık, gevezelik 

Ahfâd: Gelecek 

Tarz-ı kadîm-i şi'r: Gelenek 

Meslek-i ecdâd: Alışılmışlık 

Hamiyet: Kendine güvenmek 

İrfân-ı millet: Halktan feyiz alma