ZULMET

Ey sen
Ki şimdi şüpheli bir şekl-i pür-hayâl oldun 
Bu semâ-yı mesânın altında!
Gecenin mevti ufku bağlamadan
Susmadan her teneffüs-ü zinde.



Ey sen
Ki sönmemiş zer-i zülfünde son ziyâ-yı bahâr,
Bu genç elinle bu yorgun cebîn-i lâlimi sar,
Ve sonra git. Bana bî-va’d olan bu yollar hep
Adımlarınçün açılmış pür-incilâ-vü-zehep…



Bırak leyâle bu cism-i garîb ü merdûdu,
Dizim eğildi; soğuk bir deniz gibi zulmet
Ağır ağır boğuyor bende ömr-ü bî-sûdu.



Diken ve taşları üstünde bir çetin râhın
Dağıldı nesc-i harîr-i ümmîd-i mahrûmum
Ve mutlakâ gelecek gölgelerle şimdi ölüm…



Lâkin sen 
Ki gözlerinde güler nûru bir gümüş mâhın
Eğilme, git
Ve eyle gölgede pâ-yı şebâbını tespît…



Beni bir tûde eyliyen zulmet
Sana hüsn-i hayâli nakş edecek:
Oldu çeşmin nücûm ile mâlî, 
Onların iştiâl-i seyyâli
Seni gûyâ karanlık üstünde
Etti bir heykel-i ziyâ gibi hâk.



Sen git 
Ve eyle dâ’vet-i ilkîm-i rûhuna rağbet.



Bu yol, bu yol, bu derin yol ki dâimâ mümtet
Bu yol uzun ve benim dizlerim eğildi; gözüm
Kapandı. Da’vet-i yeldâla titriyor rûhum;
Bırak ve git, beni mevt-i leyâle tevdî et. 



Büyük, derin ve soğuk bir deniz gibi zulmet
Etti eşkâl-i arzı bî-hareket,
Ve döktü rûhuma rü’yâya benzeyen bir mevt 
Büyük, derin ve soğuk bir deniz gibi zulmet:



Lâkin sen
Dudakların yine pür-hande, gözlerin pür-zer
Saçın nücûm ile meşbû, ve müşteil yine ter 
Bırakma rûhunu düşsün bu öldüren hisse,
Ve git
Ve eyle gölgede pây-ı ümmîdini tesbît…



O belde-i zer-ü-hülyâda bekliyen gözler
“Nerde?” derlerse
“Ne oldu, nerede o?” derlerse, âh o gözler eğer, 
Miyâh-ı sâyede mevt-i fecîimi anlat.
Ahmet Haşim
( 1887 - 1933 ) 



Pür: çok, bol
Semâ-yı mesâ: akşam vakti gökyüzü
Mevt: ölüm, dünyadan göçmek
Teneffüs-i zinde: genç nefes
Zer-i zülfünde: altın saçında
Ziyâ-yı bahâr: baharın ışığı
Cebîn: alın
Lâl: al, kırmızı
İncilâ: cilalanmış, parlamış
Zehep: altın
Leyâl: geceler
Merdûd: reddedilmiş
Ömr-ü bî-sûd: faydasız hayat
Râh: yol
Nesc: dokunuş, yaratış
Harîr: ipekten yapılmış
Ümmîd-i mahrûm: ümitsiz
Mâh: Ay
Şebâb: gençlik, civanlık
Tûde: yığın
Çeşm: göz
Nücûm: yıldızlar
İştiâl: tutuşma, parlama
Seyyâl: akıp giden, akıcı
Heykel-i ziyâ: ışıktan heykel
Hâk: şekillendirmek, yontmak
Mümtet: uzayan, sürekli
Yeldâ: uzun
Tevdî: emanet
Eşkâl-i arz: yeryüzünün şekli
Bî-hareket: hareketsiz
Hande: gülüş
Zer: altın
Nücûm: yıldızlar
Meşbû: doymuş, kanmış
Müşteil: yanan tutuşan
Ter: taze
Miyâh: sular
Sâye: gölge
Mevt-i fecî: çok acıklı ölüm



                 
Ahmet Haşim, Hayatı, Sanatı
ve Seçilmiş Şiirleri, S. 68-69