ERKEKLER HEP YALNIZ AĞLAR

Günlerdir sınırında yaşıyoruz aşkın, 
Günlerdir uçurumunda, 
Bu kaçıncı atışım kendimi 
Kollarından yalnızlığa, 
Bu kaçıncı dargınlık, 
Bu kaçıncı barışma? 
Belli ki 
Sensizliğe sürgün artık bu gözler, 
Sensizliğe sürgün bu dudaklar, bu eller. 
Şimdi yorgun bir çınar gibi kalbim, 
Artık sana değil, 
Sensizliğe yaslanacağım. 
Hoşçakal güz çiçeğim, hoşçakal 
Seni artık 
Göz yaşlarınla ıslanmış 
Yastıklara bırakacağım.. 



Oysa yıllarca 
Yemyeşil bir orman köyünde sakladım gözlerini, 
Dağ başlarında çoban ateşleri yaktım, üşümeyesin diye. 
Ellerine kör gecelerin karanlığında sarıldım 
Ve haykırdım 
En dipsiz kuyulara adını. 
Ezberlettim seni kurtlara-kuşlara. 
Sense beni sokaklara vurdun 
Ve en zehir şarkılara.. 



Bilirsin, 
Rüzgara bıçak, 
Yağmura ateş, 
Buluta kurşun işlemez. 
Sende öylesine vurdun ki beni, 
Artık bana 
Hiçbir acı kar etmez.. 



Neylersin, 
Önce melekler terk etti bizi, 
Sonra masmavi düşler, 
Öpüşler- gülüşler-çiçekler. 
Büyüsü kalmadı artık kavuşmaların, 
Bundan böyle 
Bizi her köşede 
Bambaşka bir cehennem bekler.. 



Sen de bundan böyle 
İçi boş şarkılarla avut kendini.
En ucuz aşklarla yıka kirli ruhunu, 
Açılırsın. 
Taşlar yosuna sarılır bilirsin, 
Sarmaşıklar duvarlara, 
Geceler karanlığa, 
Sen de yalnızlığa sarılırsın 
Ve kadınsın, 
Ağlayabilirsin gönlünce, 
Göz yaşların pınarlar misali çağlar, 
Unutma ki erkeğim ben 
Ve erkekler hep yalnız ağlar... 

Ahmet Selçuk İlkan
 ( 1955  -      )