SEN BU ŞİİRİ OKURKEN

Sen bu şiiri okurken, 
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım. 
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası, 
Ne de telefonların çalacak gece yarısı. 
Seni sana, 
Beni bir akıl hastanesine 
Bırakıp gideceğim bu şehirden. 



Nasılsa, nasılsa kavuşamadım sana, 
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım, 
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu 
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın. 
Ne ettimse, ne yaptımsa, 
Bir türlü sana yar olamadım. 
İşte, çıkıp gidiyorum hayatından,
İşte, seni de sana bırakıp gidiyorum.



Artık, 
Pusulam hasreti, 
Saatim yalnızlığı 
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana. 
Neylersin, 
Yolcu yolunda gerek, 
Belki bundan sonra, 
Belki senden sonra, 
Adam olur bu "asi yürek"
Dersini alır da bu sevdadan. 
Bir daha, 
Boyundan büyük denizlere 
Asılmaz kürek.. 



Yarın bu saatlerde, 
Ben yollarda olacağım, 
Sen kimbilir kaçıncı uykuda, 
Masal mavisi bir rüyada 
Ve elbette o korsan yüreğin, 
Yine pusuda.. 



Oysa, oysa
İlk defa sesimi duyamayacaksın, 
Sitemlerin sahipsiz, 
Soruların cevapsız kalacak, 
Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum, 
Tanımadığın bir korku içini kaplayacak 
Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın. 
Ne oldu? 
Ne oluyor? 
Ne olacak? 



Sonra, 
Bir gözün kör, 
Bir kulağın sağır, 
Bir ayağın kırık, 
Bir kolun kesik, 
Düşeceksin yollara. 
Yani baştan başa yarım, 
Yani baştan başa eksik, 
Bütün duvarlar üstüne yıkılacak. 



Belki ilk defa, 
"Unutuldum" diyerek yüreğin sızlayacak 
Ve sen, ve sen bu şiiri okurken, 
Ayrılığımız çoktan başlamış olacak. 
Belki de tek tesellin,
Belki de son tesellin, 
Sana yazdığım "bu son şiir" olacak. 



Sakın unutma
"Bütün şehirler uyur, 
İstanbul uyumaz 
Ve birgün 
Bütün sevenlerin unutur seni, 
Ama bu "şair yürek" 
Asla unutmaz..."

Ahmet Selçuk İlkan
 ( 1955  -      )





Bu şiiri sesli izlemek için tıklayınız.