DEVRİM

   Mahkûm olmak istemeyen bir milleti
taht-ı esârette tutmaya muktedir olacak
kadar kuvvetli müstebitler artık dünyâ
yüzünde kalmamıştır.

   Hâkimiyet-i Milliye öyle bir nurdur ki
bunun karşısında zincirler erir; taç ve
tahtlar yanar; tacdârlar mahvolur. 

   Milletlerin esâreti üzerine kurulmuş
müesseseler her tarafta yıkılmaya
mahkûmdurlar

Mustafa Kemal 

   Milletimizin hedefi, milletimizin
mefkûresi bütün cihanda tam mânâsıyla
bir heyet-i içtimâ'iye olmaktır.

   Medenî bir eser vücûde getirmek
kudretinden mahrum olan kavimler
hürriyet ve istiklâllerinden tecrid
olunmaya mahkûmdurlar. 

Mustafa Kemal 


- Türk Milleti' ne -


“Kırallar, en hâin insanlardırlar; 
Saltanat.. Yalnız bu, büyük suç demek; 
Bunlarda kan ve leş kokuları var; 
Hepsine ip, satır, giyotin gerek!..” 
 


Tarihin bu âdil hükmünden beri 
Her yerde uykudan halk uyanmıştı; 
Kalblerde inkılâb peygamberleri, 
0 âsî ruhların kini yanmıştı; 
 


Her zâlim Sezar’ın bir Brutus’ü 
Hançerle tyrant'dan kan istemişti; 
Her mazlum halkın bir Spartakuss’u, 
Esîr’e, “Efendi sensin!” demişti. 
 


Her yerde bir yeni Roje dö Lil’in 
İhtilâl şarkısı aksediyordu; 
Her Bastil önünde başka Kamil’in 
Hür sesi dünyâyı titretiyordu. 
 


Ne kadar yazık ki, Türk’ün tahtında 
Yine bir müstebid hükmediyordu; 
Sarayın alçakça mekri altında 
Bir devlet batıyor, yurd gidiyordu. 
 


Bir mazlum halk vardı, günleri kadar 
Bağrında kanayan yaralar çoktu; 
İçinde tükenmez acıları var. 
Lâkin bir arayıp soranı yoktu. 
 


Bu halkın o ma'sum ruhunda bugün 
Yılların döğdüğü zincirler vardı; 
Bir çamur, kan devri denilen dünün 
Kalbine döktüğü zehirler vardı. 
 


Fakat o, zamân’a, “Eğil!” diyendi; 
Hayâta değişik yolu açandı; 
Varlığı elinde büküp eğendi; 
Târih’i yapan bir sert kahramandı. 
 


Dünyâyı döğen tunç yumruklar gibi 
Akisler çıkaran onun sesiydi; 
Tûfan’la kazılmış oyuklar gibi 
Görünen çukurlar onun iziydi. 
 


O, örsü önünde türkü söylerken 
İsyânı alevli sesle öğendi; 
Ocağı başında en has çelikten 
Zâlimler için bir balta döğendi. 
 


Kavrulmuş derisi altında onun 
Devrimler yaratan bir Tanrı vardı; 
Zulümden kuvvetli olan kolunun 
Koparıp attığı taclı başlardı. 
 


Türk’ü hür yaşatmak için doğan sen, 
Bu halkın rûhunu kendinde buldun; 
Bir büyük halâskâr yolu gözleyen 
Bu halkın sen kutlu öncüsü oldun. 
 


Dünyânın gül, bülbül bahçelerini 
Kendine yabancı bir diyar yaptın; 
Baykuşlar haykıran gecelerini 
Aşkına karanlık bir mezar yaptın. 
 


0 akça-ağacı kalın asânla 
Gözyaşı vadisi yerleri aştın; 
Bir hazan rüzgârı gibi figanla 
Bir dağdan bir dağa gezip dolaştın. 
 


Işıksız ve ıssız yerlere gittin; 
Harâbe ve mezar taşları gördün; 
Köylerden feryadlar, âhlar işittin; 
Göklere dikili başları gördün. 
 


Yıllarca bir ağır çekiç yumruğa 
Acıyla katlanmış alınlar gördün; 
Öküzler yerine boyunduruğa 
Koşulmuş ihtiyar kadınlar gördün. 
 


Yollara bakarak, “Oğul!” diyerek 
Ağlayıp kör olmuş aliller gördün; 
Çul, çaput giyerek, ot, kök yiyerek 
Dilenen sayısız sefiller gördün. 
 


Seküler üstüne düşüp yıkılmış, 
Bakımsız ve hasta vücutlar gördün; 
İçine ikişer ölü tıkılmış, 
Birgün boş kalmamış tabutlar gördün. 
 


Bu mazlum ruhları dost, kardeş bildin; 
Hepsinin bağrına yaşlar akıttın; 
Hepsinin gamını, yasını sildin; 
“Sizinim!” diyerek ümid dağıttın. 
 


Bir zâlim kudretin önüne çıkıp 
Ölüme ok atan gözlerle baktın; 
En vahşî bir devri darbenle yıkıp 
Bir kanlı târihi elinle yaktın. 
 


Rûhunun yıldırım kuvvetleriyle 
Bir halkı bağlayan zinciri kırdın; 
Sesinin fırtına dehşetleriyle: 
“Hürriyet! Adalet!” diye haykırdın. 
 


Bir eski dünyâya yeni Sûr çalıp 
Dirilme, kalkınma ruhu üfledin; 
Bir köhne mâzlyi altına alıp 
Doğacak yarına bakmak istedin. 
 


Bir yeni uçuşla yeni zamana 
Yürüyen küreyi bir örnek yaptın; 
Ayağa kalkan bir yeni insana: 
“Yaradan bir kudret!” diyerek taptın. 
 


Bir şiir yaratır gibi dehâ’nla 
Tehayyül ettiğin dünyâyı kurdun; 
En yeni bir aşkla, yeni îmanla 
Ruhları bir doğum için yuğurdun. 
 


Hilkatin kaybolmuş sırrına erip: 
“Hâyâtın kânunu!” diyerek sundun; 
İlmi bir meş'ale yerine verip 
San'at’ın kaynağı kalbe dokundun. 
 


Her seven, acıyan, düşünen gibi, 
Halk için eriyen mum olup yandın; 
Halk için bağrında yanan bir kalbi, 
Halk için bir çerağ yapıp kullandın. 
 


Ruhlardan paçavra şeyleri soyup 
Bunları çelikten zırhla giydirdin; 
Kalblere savaşma hamlesi koyup 
En kutlu zafere alın eğdirdin.

(.....)
                               

~ Mehmet Emin YURDAKUL ~



Mehmed Emin Yurdakul'un
 Eserleri 1, Şiirler,  S. 394-397