BİR VARIM, BİR YOKUM 
  
Gökyüzüne bakacaksın bir güz öğlesi,
Tanıyacaksın bir bulutta beni.
Yazı yazarken göreceksin masada,
Değişeceğim yavaş yavaş,
Masam ata dönüşecek,
Ben ben olmayan bir binici,
Elinde kırbacı,
At uzayıp gemileşecek.



Bir kış ikindisinde bakınca
Ahşap evin kağşamış kaplamalarına,
Tahtanın esmerliğinde damar damar biçimler,
Sesleniyorum sana bir budaktan.
Bir döndürsen başını,
Bulamazsın bir daha beni orda.
Benim yerimde bir koç tosa kalkmış,
Sonra bir şahmeranı zümrütanka kapmış.



Duman duman bir ilkyaz akşamı
Derisi ürperen suya bak,
Gözlerini ayırma ki beni göresin.
Suyun halkalarından bir elimi uzatmışım
Kurtar gibisine kime belli değil.
Sonra titreşiyor durgun suyun yüzü,
Bir soyut resim oluyor grisi çok,
Ebemkuşağı alacasında su kuşu.



Bir yaz sabahı baktığın
Sıvası dökük eski bir duvar 
Dalgalı lekeler arasında tanıyacaksın
Kocaman yüzüm gülüyor
Çevirme başını sakın
Göremezsin bir daha,  uçarım.
Yüzümün yerinde işte bir karnabahar,
Sonra horoza dönüşürüm ibiği karanfilden.



Yeter ki sen görmek iste,
Dört mevsimin gecesi, gündüzü ve her yerde
Yaşamasam da seninle olurum
Sana kalmış beni görmek
Olduğum zamanlarda bile
İstersen yokum
Olmadığım zamanlarda bile
Dilersen varım.

Nesin Vakfı, 31 Ocak 1985

Aziz Nesin
( 1915  - 1995 )




Bütün Şiirleri 1, S. 186-187