GENERALİMİZ
Yatıyordu çocuk yüzükoyun, 
duvar altında kalmış yarısı, 
Bükreş'te yıkıntılar arasında 
uçup gidivermiş canı. 



Yatıyordu yüzükoyun, 
mışıl mışıl uyur gibi, 
rüzgâr okşar çocuğu 
saklambaç oynuyor gibi. 



Bombalar altında işçi mahallesi. 
Yerle bir olmuş bütün evler. 
Yıkık duvar altında iki pabuç: 
Artık bir yere gidemezler.
 


Yanında bir gazete, 
katlanmış kat kat, 
canı çıkmış gazetenin, 
oyuncağıydı belki de. 



Ona bir kayık yapsam mı ki? 
Bir uçurtma? Ya da başka bir şey? 
Kentin çocuklarını çağırsam mı ki? 
Ama kalmadı burda kimsecikler. 



Onu hep anacağız, 
o işçi çocuğunu. 
Gelecek gözlerimizin önüne 
yürüyen pabuçları. 



Yerde, elleri arasında başı, 
saklamış sanki onu ölüm. 
Uçuyor, fırdönüyor uzakta, 
rüzgârda gazeteyi görüyorum. 



Bir yükselir, bir alçalır 
ovada. .. O da ne ki? 
Miğferi mi yoksa uçan, 
rüzgârda kağıttan miğferi? 



Gazetelerde o gün 
ne barıştan bir tek söz, 
ey, miğferli küçük general, 
- ne de yenilmez ordundan. 



Yürüdüğünü göreceğiz çocuğun 
her gün önünde gözlerimizin. 
Ey benim minicik generalim, 
unutmayacağız seni tek bir gün!

Cicerone Theodorescu
( 1908 - 1974 ) 



( Romanya ) 


Çeviri: A. Kadir -Afşar Timuçln




Dünya Halk ve Demokrasi Şiirleri 3, S. 192-193