SOLGUN BİR GÜL, DOKUNUNCA

Çoklarından düşüyor da bunca
Görmüyor gelip geçenler
Eğilip alıyorum
Solgun bir gül oluyor dokununca.



Ya büyük şehirlerin birinde
Geziniyor kalabalık duraklarda,
Ya yurdun uzak bir yerinde,
Kahve, otel köşesinde.
Nereye gitse bu akşam vakti
Ellerini ceplerine sokuyor,
Sigaralar, kâğıtlar
Arasından kayıyor usulca,
Eğilip alıyorum, kimse olmuyor,
Solgun bir gül oluyor dokununca.



Ya da yalnız bir kızın
Sildiği dudak boyasında
Eşiğinde yine yorgun gecenin
Başını yastıklara koyunca.



Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum, kimse olmuyor,
Solgun bir gül oluyor dokununca.



Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda,
Akşamlara gerili ağlara takılıyor,
Yaralı hayvanlar gibi soluyor,
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.



Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta, ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.

(Varlık, 565, 1 Ocak 1962)

Behçet Necatigil
( 1916 - 1979 ) 



Sevgilerde, S. 163