TEK AĞAÇ

Bozkırın kel tepesinde,
Tek bir ağaç.
Seni kim dikti oraya?
Rüzgar mı, yoksa bir eren mi?
Nasılda kavruk bedenin,
Yok gölgende hiç dinlenenin.



Çiçek açmazsın,
Meyve vermezsin,
Dikensi yaprakların.



Gelenin de yok, soranın da yok,
Gene de göğü deler başın.
Balta bile acır yalnızlığına.
Yağmur arada bir hatırını sorar.
Rüzgar yapraklarını okşar.
Güneş içini ısıtır.



Senden ancak  adak ağacı olur,
Kollarına çaput bağlanır.
Dilekler yerine gelir mi? Bilmem.
Yoksa, çaputlar çiçeklerin mi olur?
Geleceğe bağlanan umutlar,
Zaman içinde kaybolur.



Aslında her insan,
Bir gün sana bakıp,
Kendisini sen sanır...

ERTUĞRUL BOZKURT

Mayıs 2003