AFET TEYZE

Mahalleye yeni taşındığında,
Kocası yok!
Dayanamamış, kaçmış dediler.
Uzak durun karşılaştığınızda,
Belalıdır!
Arsız, ayarı kaçmış dediler.


 
Bazen açıp pencerelerini,
Şarkılar söylerdin.
Kurardın çilingir sofralarını,
Kahkahalar atardın.
Giyip yırtmaçlı eteklerini,
Çarşıya çıkardın.


 
Balkondaki saksılara,
Renk renk çiçekler dikerdin.
Bazen özenip onlara,
Sen de saçlarını boyardın. 
Yüksek topuklu ayakkabılarınla,
Sakız şişirip gezerdin.


 
Gençler geçerken sokağından,
Saçlarını topuz yapıp, 
Paçası dantelli kısa donlarını,
Çamaşır ipine asardın.
Ben de perdelerin arasından,
Gizlice sana bakardım.


 
Komşularla elin belinde,
Her kavga edişinde,
Fırlattığın süslü terlikleri
Yanağımdan alacağın
Bir makasın uğruna 
Koşarak sana getirirdim.


 
Kardan beyazdı tenin,
Çocuktum bilemedim,
Sen mahalleden taşındın.
Ben adamlara karıştım.
İşte o zaman anladım,
Sen ilk büyük aşkımdın...

ERTUĞRUL BOZKURT

Nisan 2003