BABA İSHAK
Hey oğul, gel gidelim seninle Ferhat kentine
Sevinin dal dal sarktığı elma bahçelerine
Amasya’dır, bir kan gülü açar mağrasında
Horasanlı Baba İlyas, yolcusu İshak’ın
Güneşteki kardeşliğin ve ekmekteki güneşin
Türkmen töresinde bir eski devrimcinin
Anadolu’nun gökyüzüne vuran öyküsüne.
Bir yaprak açıp insanın gönül betiğinden
Derdi ki, Baba İshak Türkmen
“Bizler Oğuz oğluyuz, kutsaldır toprağımız
Gökyüzüdür bayrağımız, dolaşır şarabımız
Bir eşit salkımdan mayalanıp elden ele
Yeryüzünde insanoğlundan yanayız
Karşıyız bey oğluna, sultan kuluna
Seviden, hoşgörüden, gülüşten
Dut yaprağını ipeğe çeviren işten yanayız”
Duyurtu saldı ki köylü Anadolu’ya
Ermiş savaşçı Baba İshak
Bir bozuk düzendir Selçuk oğlu Konya
Acem’dir saray direği yabandır yıkılacak
Hışıldayan bir güzel düzendir akça kavak
Obaların direğini tutan halk ağacı
Bir kulaktır ses alır, saraydan dışarı
Köylü Anadolu’nun Türkmen oğulları
Vardılar, Baba İshak’ın eteğine
Ala yazma kadınlar, çocuklar söğüt dalı sapan
Dediler: Söyle Baba İshak öğret, yol iz aç bize
Kara bulut bunalımı atalım üstümüzden
Sevinç mayası kat kara somun ekmeğimize
Geldik işte, Canik dağlarından oba oba
Çorum’dan, Sivas’tan ve uzak Maraş’tan
Gecelerimizi yıldız kağnılarıyla çekerek
Baba İshak eyitti mağarasından, seslendi:
“Kardeş Türkmen oğulları yeryüzü evinizdir
Toprağıyla yaşadığımız, ekmeğiyle döşediğimiz
Ve bir gül dalı altında birleştiğimiz
Bir eşit dönüşümdür, ölüm!
Üç yağıdır savaşacağımız: Baskı, ezinç, yağma
Üç dostunuz var: Yaşamak gönlünüzce
Beyliğiniz söylenir dilinizce
Buğday, su ve güneş yetmeli evinizce…”
Baba İshak, tanyeri ağaranda, çoban yıldızı yol verende
Düştü Türkmen oğullarının önüne
Bir kol Sivas yollarındaydı
Bir kol Konya önlerinde savaşmadaydı
Parayla tutulmuş Frenk askerleriyle
Köylü buğdayı altına çeviren çarşı beyleri
Sürüklenip gittiler değirmeni döndüren suyla
Ne ki ey oğul, öykümüzün sonu acı
Varlıklı sultanların utkusu kıyıcıdır
Devrildi bozkır güneşi karanlığın ardına
Kırşehir kilimi yandı Malya ovasında,
Yalnızdı Tokat Türkmenleri ve Adıyaman çobanları
Bir umut eğiriyorlardı belki Amasya ovası
Doğurgan gücüyle buğdayın anası
Yedi kılıçlı yörük kadını güneş, arka çıkardı halka
Bir güzel düş adına çarpışan Baba İshak’a
Gün döndü, gün devrildi bir kan düğünü
Gelin bacıları ve Türkmen savaşçıları bir gerdekte
Amasya’da ay doğarken devirdi geceye
Yetiş ey Baba İshak, dediyse de köylü Anadolu
Yetişemedi…
Şundan ki, Amasya’da ay doğarken
Bir düş salkımıydı kalenin burçlarında
Baba İshak’ın sallanan ermiş başı
Ay başlangıçtır yaz gecesine
Seher vaktine ve yol çıkışlarına gebe
Işığın doğurgan anasından…
Sürdü halk dalının kırımı, yarayı gül yaprağıyla saran
Gönüller çardağı Hacı Bektaş gününe dek…
Yetişemediğinden ermiş dut ağacı Baba İshak
O kanlı kıyımdan kalmadır Anadolu’da açan her gelincik!…
Ceyhun Atuf Kansu
( 1919 - 1978 )
Halk Albümü, s.167-169
|