AŞKLAR İÇİNDE
  
Denizin en az yeri bir köpüğü başlatıyor 
Yürüyorum kumların çakılların yanı sıra 
Yüreğimde bir sancı
keskin bir akasya kokusundan 
Avuçlarımda bir yanma 
Büyüyen bir ürpertiyim sanki,
kayıp gidiyorum üstünde sabahın 
Oldu olacak 
Eğilip bir taş alıyorum yerden,
fırlatıyorum denize 
Ufacık bir gülüş geçiyor suyun üzerinden 
Bir çocuğun gülüşü gibi 
Aşkların, nice aşkların ayrılık günü gibi 
Bir sokağın ucunda kaybolup solan 
Daha çok solan,
aşkların solgunluğu suyun üzerinde 
Korularda yoğun bir erguvan sisi. 



Hisarlı balıkçı ağlarını ayıklıyor 
Ağları pembeden hüzne giden 
Dip sularında mercanlar gibi koyulaşan 
Kirpiksiz gözleri böyle daha güzel 
Çil basmış yüzünü bütün 
Parmakları capcanlı, pavuryalar gibi 
Merhaba, desem bir kucak balık atacak önüme 
Biliyorum atacak 
Böyledir memleketimin yoksul halkı 
Bir onlarda rastladım bu cömertliğe 
İstavritler kıpır kıpır dibinde sandalının 
Balık dedin mi, oynamaz gözleri hiçbirinin,
tertemiz bir resim gibi 
bakarlar insana 
Günlerce bakarlar,
bıraksan yıllarca bakarlar belki 
Gözlerin gibi senin, yıllardır unutamadığım 
Ve bu yüzden olacak
düşünmedim şimdiye kadar
bir balığın ölebileceğini. 



Hızar sesleri geliyor yakından,
güneşin döndüğünü görüyorum 
Çınar yapraklarının arasında yeşil yeşil 
Yeşille sarı birlikte dönüyor 
Denize düşüyorlar kırıla kırıla 
Bir örtü oluyor düşündüğüm her şey
denizin ve asfalt yolun üstünde 
Gözyaşları bir örtü, onurla cesaret bir örtü 
Senin upuzun gövden - kapkara saçlarınla - 
Daha da uzun şimdi bir örtü olarak 
Denizin kıvrımlarında aşka hazırlanıyor 
Göğe düğmeler gibi yapışmış kirazların altında 
Yıllar var ki unuttuğumu sanırdım bu örtüyü ben 
Sevgiyi bilmezdin de ondan,
sevişmeyi bilirdin yalnızca 
Birtakım sözler de bilirdin,
niye saklamalı, en ustalıklı sözlerdi onlar. 
Ama bak 
Kaybolup giderdi herbiri,
karşılaştılar mı bir yerde şiirle 
Aslına bakarsan
en güzel aldanmaları yaşadık seninle biz 
Hatırlıyorum da öyle. 



Tepelerde otlar yakmışlar,
kuzular dolaşıyor dumanların arasında 
Bir kızla oğlan geçiyor,
birbirilerine iyice sarılmışlar 
Kızın ağzında ince bir dal parçası
Dalın ucunda bir tomurcuk,
ağzıyla, dudaklarıyla beslemiş sanki onu 
Öylesine bilmek istiyorum ki ne konuştuklarını,
ama duymaktan korkuyorum gene de 
Söyle, en son nerde görmüştüm seni 
Böyle dumanlar vardı gözlerinde,
boynunda bir de 
Şimdi gene var 
Bileklerinde, bileklerinin renginde 
Dudaklarında, dudaklarının 
Gözlerinin dolar gibi olması renginde ve 
Yorgunsan bir kıyı kahvesinde dinlenirkenki 
Üşüdüğün, başını omzuma koyduğun,
sonra elele 
Bir aşkı yaşamak,
bir aşkın bilinmesinden bambaşka değil miydi 
Ve bu ikisini ayıran duman,
yani bir aşkı bizim yapan 
Bu dumanların hepsi gibi varsın şimdi de 
Acele etme, yoksun belki 
Ben herşeyin bir bir yok olmasına
o kadar alıştım ki 
Ve her şeyin bir bir varolmasına
o kadar alışacağım ki 
Bilirsin neler için çarpmıyor bir yürek. 



Küçüksu çayırını şantiye yapmışlar 
İşçiler beton döküyor,
demir eğiyor, zift kaynatıyor 
Vakit öğleyi geçti çoktan,
yemeklerini yemiş olmalılar 
Coca-Cola’ya doğrayıp ekmeklerini 
İşçilerimiz, yarını kuracak olan işçilerimiz 
Ben görür müyüm bilmem,
ama kuracaklar mutlaka 
Coşkuyla çakacaklar her çiviyi,
türkülerle dökecekler betonu 
Ve onlar 
Onlar, diyorum sadece 
Bir yolculukta karşılıklı konuşan adamların 
Parmak uçlarındaki sigaralar gibi şaşkın 
Bilmeden ne yapacaklarını 
Anlayacaklar ne kadar güçsüz 
Ne kadar zavallı olduklarını 
Vakit öğleyi geçti çoktan. 



Bir tanker geçiyor şimdi de
tam akıntının ortasından 
Baştanbaşa gül rengi 
Kimseler görünmüyor içinde 
Neden görünmüyor, bilmiyorum 
Yolcu uçaklarına, yük kamyonlarına,
fabrikalara petrol taşıyor 
Tanklara, savaş gemilerine, roketlere de 
Yılların, yüzyılların 
Bitmeyen vahşetini ateşlemek için 
Sanki bu yüzden
kimseler görünmüyor ortalıkta,
utançlarından 
Utancı bilerek yaşamak korkunç 
Daha korkuncu da var:
utancı bilerekten yaşatmak 
Gördük hepsini işte, daha da görüyoruz. 



Pembeye dönük bir aydınlık,
yağıyor usul usul 
Bir poyraz çıktı hafiften,
kuzeye çevrildi teknelerin burnu 
Ve güneş kaydıkça kayıyor batıya doğru,
birazdan kan kırmızı bir gök buğulanacak 
Birazdan kan kırmızı
bir akşam yağmuru da dökülebilir 
Neler neler olabilir birazdan 
Bir uçak geçiyor yaldızdan bir iz birakarak 
İçindeki mutlu yüzleri düşünüyorum 
Bir hüzün basıyor gene, ne kadar istemesem de 
Çabuk geçiyor 
Nerede okumuştum, hatırlamıyorum şimdi,
biri mi anlatmıştı yoksa 
Mahpusunu kıskanan bir gardiyanı 
Ve düşün sevgilim,
mahpusunu kıskanan bir gardiyan düşün 
Ne kadar acı bunlar 
Kıskanıyorlar hepimizi ve kıskanacaklar 
Güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak 
Bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir 
Birazdan akşam olacak sevgilim 
Bütün heybetiyle akşam olacak 
Sevgilim, diyorum,
oysa kimsecikler yok yanımda 
Bilmiyorum kime sevgilim dediğimi 
Bildiğim bir şey varsa 
O kadar yeni bir anlamda
söylüyorum ki bu kelimeyi 
Unutup birden zamanı ve yeri 
Onunla bir günü kutluyorum coşarak 
Onunla bir günü kutluyoruz sanki...

Edip Cansever
( 1928 - 1986 )




Yerçekimli Karanfil, S. 391-394