DON JUAN
  
Ey benim münhezim fütâdelerim,
Sevdiniz hep sevilmeden beni siz;
Yanmak isterdi göğsünüzde serim
Ateşimden kül oldu âteşiniz.



Dönerek mâzi-i mükevkebime
Ne zaman etmek istesem sizi yâd
Getirir hâtırâtınız lebime
Gizli bir lezzet-i türâb ü remâd.



Sanki âvâre bir güneştim ben
Her su üstünde in'ikâs ettim:
Dîdeler parladı hayâlimden
Kimseden şu’le almadım kendim.



Sormadım nefsime ne kıymeti var
Avucumdan geçen hazînelerin;
Bir açık evde boş duran odalar
Bence timsâli oldu sinelerin.



Şüphe, kıskançlık, ârzû, hasret
Vermeyince biraz elem kalbe
Başka bir inhizâm olur elbet
Hep nevâziş ve dâimâ galebe!



Bir kadından geçince dîğerine
Zannederdim ki aşkı bulmuştum;
Usanıp bûseden, kadın yerine
Maraz-i aşka âşık olmuştum.



Olmadı bir melîkeye bende
Mülk-i nisvânda rûh-ı derbederim;
Şimdi ben kayserin serîrinde
Kimsesizlikten ağlayan neferim!

Cenap Şahabettin
( 1870 -1934  ) 



Evrâk-ı Leyâl, S. 84 -85