HAVAYA ÇİZİLEN DÜNYA
 
Yalnızlık, sabahların yaşadığı yalnızlık;
Suların içindeki ışıklar kadar ılık.
 


Hüzün, o mısralardan dudakta kalan hüzün;
İkindi üstlerinde aydınlığı gündüzün.
 


Uykular, ilk gençliğin gündüz gibi uykusu,
Vücudun balık olup içinde yüzdüğü su.
 


Sessizlik, geceleyin yolcusuz sokaklarda;
Sükûn dalgalarının ortasındaki ada.
 


Ruha uzak bir şehir içinden gelen rüzgâr,
Ayrılıktan önceler, ayrılıktan sonralar.
 


Müzelerde o ölü zaman, o gölgesizlik,
Yüze değen eskilik, sonsuzluk, kimsesizlik.



O kadar siliktir ki bir bayram günü şiir,
Uyurken akla gelen son hayaller gibidir.
 


Hayatın oyundaki sükûna değen sesi;
Çocuklukta her yeni sınıfın o ilk dersi.
 


Müzikten sonra içi dinlemek uzun uzun;
Bir resimdeki davet, bir heykeldeki sükûn.



Öyle sevgililer ki bir kere görülmüştür,
Hatıraları ömrün gecelerince yürür.
 


Duyulan sılasıyla sezilen o beldeler,
Geçer yelkenler gibi enginden birer birer.
 


Dudakların habersiz söylediği şarkılar;
Vücudun ağaçlardan önce duyduğu bahar.
 


Çiziyorum havaya dünyamı bir çiçekle
Ve hayran bakıyorum bu rüya gibi şekle.
Fazıl Hüsnü Dağlarca
 ( 1914 - 2008  )



Bütün Şiirleri 1, S. 59-60