KIZILIRMAK KIYILARI
 
Kardaş, senin dediklerin yok, 
Halay çekilen toprak bu toprak değil. 
Çık hele Anadolu'ya, 
Kamyonlarla gel, kağnılarla gel gayri, 
O kadar uzak değil. 



Çamı bitmiş, kavağı azalmış, 
Gamla örtülü bayırlar, çıplak değil. 
Yedi ay kıştan sonra, 
Yeşeren senin yaşamandır, 
Yaprak değil. 



Yersin, içersin sofrasından, üç yüz senedir, 
Kuvvetlisin ama kuvvet hak değil. 
Bakımsızlıklarla göçüp gitmiş bir cihan, 
Mevsimler soğumuş, sular azalmış, 
Buğday, Selçuklular'dan kalan başak değil. 



Parça parça yarılmış öküz ardında, 
Parmağı üç pare, tırnağı ak değil. 
Utanır elin ayağın, 
Korkarsın yakından görsen, 
Eli el değil, ayağı ayak değil. 



Gün doğar, tarla kuşları uçuşurlar, 
Ağır bir aydınlık, bildiğin şafak değil. 
Öyle dalmış ki yüzyıllar süren uykusuna, 
Uyandırmazsan, 
Uyanacak değil. 



Dertle, sefaletle yüklü, 
Siyah leşlerle kararmış, berrak değil. 
Çağlayan ne, 
Akan kim, 
Kızılırmak değil. 



Kardaş, görmüyorum ama hâlâ duyabiliyorum, 
Geçmiş zamanlar geleceklerden parlak değil. 
Vakte şahadet edercesine yükselmiş, 
Akşam parıltısından, bütün zaferler üzerine, 
Dağlar dalgalanmakta, bayrak değil...

(Toprak Ana)
Fazıl Hüsnü Dağlarca
 ( 1914 - 2008 )



Büyük Türk Şiiri Antolojisi 1, S. 345-346




Şiiri Seçen : Hülya Şengil