Artık şiirler sustu
son beste de titremede gönül telimde
kan kusan rüzgarların sürdüğü izlerde
Bak! Bir ömür çığ olup devriliyor geceye
al artık zehrini, sök damarlarımdan
istemem senden bir zerre kalmasın yüreğimde..
Bana seni anlatma!
Sensin acıyı ilk başlatan
unut gitsin gözyaşlarımı,
ağlamalarımı unut!
gülüşlerime kan doğradın sen..
Şimdi İstanbul denen bu şehr-i viranede
her gece bir intihar;
her intihar bir mavi salıyor bileklerime
ezan sesleri yükselirken yedi tepeden
yalan adreslere gömüyorum seni
zaten hiç gerçek olmadın ki sen..
Bir yürek kaç defa yenilir
kaç defa geçer ölüm hattından
bedenime binlerce aşk saplanmışken
yüreğimi kaçırıyorum senden..
Gidiyorum; mayınlara yalınayak basarak
gidiyorum.; avuçlarımda kan yakarak
hırpalanmış gençliğimin celladı oldun sen...
