>br>
KIŞ BAHÇELERİ 
  
Dinmiş denizin şarkısı, rüzgar uyumakta, 
Rıhtım boyu sonsuz bir üzüntüyle karaltı 
Körfez düşünür, Kanlıca mahzundur uzakta, 
Mazi gibi sislenmiş Emirgân Çınaraltı. 
 



Can verdi kışın sunduğu taslarla zehirden 
Her gonca kızıl bir gül açarken yolumuzda, 
Üstündeki son dallar ağarmış diye birden 
Pas tuttu bu akşam suların rengi havuzda. 
 



Yerlerde gezen hatıralar var korulukta; 
Yapraklar, atılmış nice mektuplara eştir. 
Mehtaba çalan sapsarı benziyle, ufukta, 
Binlerce dalın verdiği tek meyve güneştir. 
 



İçlenme tabiattaki yekpare kederden, 
Yas tutma, dağılmış diye kuşlarla çiçekler. 
Onlar dönecektir yine gittikleri yerden, 
Onlarla giden günlerimiz dönmeyecekler... 

Faruk Nafiz Çamlıbel 
( 1898 - 1973 ) 




Han Duvarları, S. 51