Bu duruşa bir git demek lazım.
Kılcal öfkelerin beslediği
ölümcül bir kinle anıyorum ölümü.
Yüzyıllardır güneşle aldatıyor ayı ay çiçekleri
ve utanıp eğiyorlar başlarını geceleri.
Ben ölümü hayatla aldatıyorum,
başım dik..
Ağlamak,
sadece gülmenin farklı bir kombinasyonudur
ve asla yüzümde o anı bir daha göremeyecek zaman.
Ben nasılsa bir sebebini bulup her daim
ağlıyorum gülünecek halime..
Bana korkuyu anlatmayın,
hakkında ne bilirsiniz ki?
Benim ilacımdır heyulalarla sevişmek,
çıkar giderim içimden
karanlık geceye.. Gece de içime indiğinde
çaresizlikler öğretir bana
çürük bir cesede “anne” diye seslenmeyi..
Dedim ya,
bu duruşa bir git demek lazım...
