Babacığım, size mektup yazmayalı çok oldu. Yani yazdım da göndermedim. Şimdi masamın üzerinde, her ikisinin de üstüne sizin adresinizi yaz
mış olduğum iki zarf duruyor. Ama hep mektupları değiştirmem gerektiğini
düşünüyorum, bu yüzden de öylece masamda kalakalıyorlar. Size ne yazmam gerektiğini bilmiyorum. Ben iyiyim. Her zamanki gibi, insan ne kadar
daha az umarsa yaşamında bir o kadar daha rahattır. Şimdi, ben kendimi ya
şamdan pek bir şey ummamâya alıştırmaktayım. Hep, ne ise yine iyidir diyorum. Birçokları benim olduğum kadar bile mutlu değiller ve böylece da
ha az düşünüp daha çok yaşıyorum.
Emir (Furuğ'un kardeşi) de fena değil.
Biz genellikle gündüzleri görüşüyoruz ve her zamanki gibi konuşmaları
mız, Tahran, çocuklar ve Anne-Baba üzerine ve bu bizim günlerce üzerinde
bıkmadan konuşabileceğimiz bir konu. Biz, beraber olduğumuzda, bu anne
babayı ve onları ne denli sevdiğimizi anlıyor, onların bizim hayatımızda ol
malarını çok istiyor ve onların sevgilerini duyuyoruz. Ben yazın başlannda
İran'a dönmeği tasarlıyordum, ancak Emir aynı fikirde değil, burada onun
yanında kalmamı ve onunla birlikte dönmemi istiyor. Daha tam karara varmış değilim.
Kami'yi (şimdi 43 yaşında olan, Furuğ'un Pervi Şahpur'dan
olan oğlu) çok özlüyorum, ama diğer yandan moralimin daha iyi olmadığı
fikrindeyim ve şimdilik yeterince güçlü ve normal değilim, Oraya döner
sem yine aynı cehennem azabı yaşam başlayacak ve bazı şeylerin yükünü
taşıyamayacağımdan korkuyorum.
Benim eğitim ve iş durumum hakkında
sormuştunuz. Siz benim yaşamdaki gayemin ne olduğunu biliyorsunuz.
Belki biraz aptalca olabilir, fakat ben sadece burada memnun ve mutluyum.
Ben büyük bir şair olmak istiyorum. Benim hiçbir zaman bundan başka bir
uğraşım yoktu, yani kendimi bildim bileli şiiri sevdiğimi anlamıştım. Ne
yapıyorsam kendi düşünce ve bilgi sınırlarımı genişletmek içindir. Hiç bir
zaman diploma ve lisans almak için ders okumuyorum, niyetim bilgimi artırmakla sevdiğim işi, yani şiiri sürdürmek ve başarılı olmaktır.
İtalya’da bulunduğum yedi ay zarfında İtalyanca’yı iyi öğrendim. İtalyanca'dan iki şi
ir kitabı çevirdim ve şimdi Emirin yardımı ile Almanca bir kitabı çevirmekteyim. Birini çevirip basılması için Tahran'a gönderdim, ki bu da bana bir
gelir sağlar. Avrupa'da bulunduğum on ay içinde yayınlatmak istediğim bir
şiir kitabı yazdım.
Şiir benim tanrımdır, işte ben şiiri bu denli seviyorum.
Gecem gündüzüm bunu düşünmekle geçiyor, kimsenin söylemediği yeni
bir şiir, güzel bir şiir söyleyeyim diye. Kendimle baş başa olmadığım ve şii
ri düşünmediğim günüm, anlamsız ve hiç sayılır. Belki şiir görünüşte beni
mutlu kılamaz, ancak ben mutluluğu kendim için başka türlü yorumluyo
rum. Mutluluk benim için... güzel elbise, iyi yaşam ve iyi yemek değil. Be
nim ruhum memnun olduğu zaman mutluluk duyuyorum ve şiir benim ruhumu memnun ediyor. Şayet, insanların elde etmek için çırpındıkları bu güzellikleri bana verseler ve karşılığında şiir söyleme yeteneğini benden alsalar, intihar ederim. Siz benden vazgeçin, siz bırakın ben sizce mutsuz ve aylak olayım, ancak ben hiçbir zaman yaşamımdan yakınmayacağım. Tanrı
ve çocuğumun ölümü üstüne yemin ederim ki ben sizi çok seviyorum. Sizi
düşünmek gözlerimi yaşartıyor. Kimi zaman düşünüyorum ve düşündüm,
neden Tanrı beni böyle yarattı ve neden şiir adlı şeytanı içimde canlandırdı
diye; bunun içindir ki ben sizi memnun edemiyorum ve hiçbir zaman sizin
sevginizi alamıyorum, ama bu benim suçum değil.
Benim, milyonlarca insanın kabullendikleri yaşam gibi sıradan bir yaşamı kabullenecek gücüm
yok. Evlenmek niyetinde değilim. Ben yaşamım boyu hep ilerleyeyim ve
toplumda seçkin bir kadın olayım istiyorum ve sizin, benim dediklerimi ka
bul etmeyeceğinizi sanmıyorum. Bana mektup yazın. Ben size iyi şeyler al
mak istiyorum, ancak sizin ne sevdiğinizi bilemiyorum. Birazcık param
var, onunla ilk kez babacığım için küçücük bir hediye almak istiyorum,
ama siz bana neyi sevdiğinizi yazın. Sizi öpüyorum.
Furuğ Ferruhzad.
İKİNCİ MEKTUP
Çarşamba, 2 Ocak
Sayın babacığım, umarım iyisinizdir. Muhakkak size (Siz saygı ile babaya
hitaben söylenmekte) uzun bir süredir mektup yazamadığım için incinmiş
ve sizi sevmediğimi düşünmüşsünüzdür, ama bu doğru değil. Ben hep size
mektup yazıp, sizinle dertleşmek istiyordum. Ama ne zaman mektup yaz
mağa niyetlensem, kendi kendime soruyorum ne yazayım, sizinle benim
aramda oluşan bu arayı ne ile kapatabilirim diye.
Ben iyiyim, sağlığım yerinde, siz nasılsınız, ne yapıyorsunuz diye yazmayı sevmiyordum. Tüm ya
şamımı, duygularımı, acılarımı ve mutsuzluklarımı size yazmak istiyor
dum, yazamıyordum ve hâlâ da yazamıyorum, bizim düşünce yapılarımızın
temelleri, tüm koşullan ile farklı olan iki değişik zaman ve toplumda oldu
ğundan, nasıl aramızda uyuşup anlaşma havası yaratabiliriz ki?
Söyleye
ceklerimin hepsini söyleyecek olsam, bir kitap yazmam gerekir ve sözlerimin sizi üzeceğinden korkuyorum, size hoş gelmemesinden. Ancak, bu söz
ler içimde durduğu sürece ben de memnun ve rahat olmayacağım. Ve sizi
gördüğümde kendim olmak istiyorum, gülmeyen, konuşmayan, bir köşeye
sinip çöken biri değil. Benim büyük derdim sizin beni tanımamış olmanız
dır, hiçbir zaman da tanımak istemediniz ve belki de hâlâ siz benim hakkımda düşündüğünüzde, beni uçan, ve aşk romanları ve Tahran Müsavvar
dergisinin öykülerinden kafasında aptalca düşünceler oluşan bir kadın olarak biliyorsunuz.
Keşke öyle olsaydım ve mutlu olabilseydim. İşte o zaman
dünya küçücük bir odacık olurdu ve ben, dans meclislerine gitmekle, güzel
ve şık elbiseler giymekle, komşu kadınlarla çene çalmakla, kaynana ile da
laşmakla, kısacası pis ve anlamsız binlerce işle yetinirdim ve daha büyük ve
daha güzel bir dünyayı tanımazdım, bir ipekböceği gibi kendi kozamın sınırlı ve karanlık dünyasında kıvranır büyürdüm ve hayatım sona ererdi. Fakat ben böyle yaşayamazdım. Kendimi bildiğim andan beri, benim başkal
dırım ve isyanım bu aptalca görünüş yüzünden başlamıştır.
Ben büyük olmak istiyordum ve istiyorum. Ben, bir gün doğup bir gün de bu dünyadan
çekip giden ve artlarında herhangi bir iz bırakmayan yüzbinlerce insan gibi
yaşayamam. Bende bu duygu var, fakat şimdiye kadar yaptıklarımın tümü
doğrudur ve kimse buna itiraz edemez demiyorum. Hayır, yaşamım boyun
ca birçok hatalar yaptığımı kendim de biliyorum. Ama kim tüm yaşamı bo
yunca yaptıklarının, düşündüklerinin ve davrandıklarının doğru olduğunu
söyleyebilir? Şairin dediği gibi: Bu dünyada yaşam iki olmalı / biri deneyim kazanmak / diğeri deneyimleri kullanmak için.
Ben kötü bir kız değilim ve asla ailemin utancına neden olmak istemedim. Şayet ben bu yola
adım atmışsam, ailemin benimle gurur duyması içindi, hâlâ da öyle ve eminim bir gün gayeme ulaşacağım. Ancak hiçbir zaman ve hiçbir yerde rahat
edemediysem, sözlerimi söylemek için hiçbir zaman ağzımı açamadıysam,
kendimi size ve başkalarına tanıtamadıysam ne yapabilirdim?
Anımsıyorum da, ben evde felsefe kitaplan okuduğumda ve edebiyat fakültesi felsefe hocası ile oturup saatlerce Doğu felsefesi üzerine tartıştığımda, siz benim
hakkımda fikir yürütürdünüz; ben aptal bir kızmışım ve saçma sapan dergileri okuduğumdan kafam bozulmuşmuş. İşte o zamanlar ezilirdim, evde bu
denli yabancı olduğumdan gözlerim dolardı, sesimi kesip susmağa ve kim
se ile uğraşmamağa çalışırdım veya buna benzer binlerce başka olay ki kendi başına belki o denli önemli değildirler, fakat her biri bir insanı yıkıp da
ğıtmak için yeterlidir.
Konuşmak istersem çok şeyleri anlatmalıyım. İlkin
de sizden başlamalıyım, sevgisi ile bizi kendine doğru çekebilecek ve bize
yol gösterebilecek biri. Ancak O, sertliği ile bizi korkutuyordu, bu ise bizim
kendimize sığınmamıza, küçücük beyinlerimizle yaşamın büyük sorunlarını çözmeğe çalışmamıza neden oluyor, çok defa da hata yapmamıza yol açıyordu.
Anımsıyorum, arada bir bize öğüt vermek isterdiniz, fakat siz konuş
maya gereksinim duyduğunuz zaman, biz dinlemeğe hazır olmazdık. Koşulların ve ondan daha önemli olan bizim moralimizin sizin öğütlerinizi anlayıp kabul edebilmek için elverişli olup olmadığına bakmazdınız. Birini
yataktan, diğerini yemek masasından kaldırır, okumaya dalmış bir üçüncüsünü çağırır ve pat diye öğütlere başlardınız, her zaman çatık kaşlar ve öne
eğilmiş bir kafa ile.
Sanki siz korkardınız, bizim gözlerimize bakar ve bize
gülümserseniz biz sizin sevginizi ve duygularınızın inceliğini anlarız da bu
sizin için çok kötü olur diye, sonraları bizi artık sizden korkmaya, size uymaya mecbur edemezsiniz diye. Sizin söylediklerinizi ciddiye aldığımı hiç
anımsamıyorum. Siz bize hararetli hararetli öğüt yağdırırken, eminim diğer
çocukların da kafaları benimkisi gibi başka şeylere takılırdı ve ertesi gün
uyandığımda sizin öğütlerinizin tümünü unutmuş olurdum; veya tam tersine, benim ruhumun bir hatadan dolayı pişmanlık ve suçluluk duygusu ile
titrediği zamanlar size gelip ne yaptığımı söylemek ve sizden öğüt almak istediğimde, her zamanki gibi korkar ve sizinle bir yabancı olduğumuz duy
gusuna kapılırdım.
Neden böyle olmalı? Siz ki bu kadar çok psikoloji kitap
ları okurdunuz, bunların nedenlerini bilmeliydiniz. Ne zaman geçmiş yaşantımı, sizin evinizde geçirdiğim son bir yılı hatırlasam ödüm kopar. Bir
hırsız gibi, iyisi ve kötüsü ile herşeyim gizlice. Neden beni adam yerine
koymuyor ve neden evden kaçmaya zorluyordunuz, ben bir uyurgezer gibi
nerede olduğumu, ne yaptığımı ve kiminle konuştuğumu bilmez hale geleyim diye mi? Neden arkadaşlarımı eve getirmekten ve iyi mi kötü mü oldukları konusunda beni ikaz edip bana yardım edesiniz diye sizinle tanıştırmaktan çekinirdim? Ama şimdi neden buraya geldim, ve neden açlık, avarelik, binbir sıkıntıya katlanıyorum?
Aslında ben evi seviyorum. Sabahtan
akşama caddelerde aylak aylak dolaşmak ve her önüme gelenle konuşma
nın verdiği ruhsal sıkıntıya katlanmak istemiyordum. Sırf evde yabancı olduğum için, kendimi tanıtamadığım ve rahat olamadığım için, kalkıp buraya geldim. Özgürüm, bana vermekten korktuğunuz işte bu özgürlüktü ve
ben sizden gizli olarak onu elde etmek istiyordum, bu nedenle de hatalar yapıyordum. Halbuki bu özgürlüğü elde etmemde bana yardımcı olmalıydı
nız, doğru olan buydu.
Şimdi buradayım. Ama kim benim bir gece olsun dışarıda yattığımı söyleyebilir? Hayır kimse. Ben sabahtan akşama odamda
yım ve kendi işimle uğraşıyorum, dışan çıkmayı da pek sevmiyorum... Masası başında oturup okuyan, şiir yazan ve düşünen bir kadınım. Neden?
Çünkü kendime ait olduğumu biliyorum. Artık kimsenin nefret ve aşağılama dolu gözleri üzerimde değil. Artık kimse bana bunu yap veya bunu yapma demiyor. Kimse beni kafasız bir çocuk olarak görmüyor. Ve ben kendim için, kendi benliğim ve varlığım için sorumluluk duyuyorum, bundan
sonra yapabileceğim hatalar için kendimi affetmem, Halbuki, kendi kendi
me geçmiş hakkında düşündüğümde, asla kendimi suçlu hissetmiyorum,
başkalarını benim hatalarımın nedeni olarak görüyorum.
Ne yazık ki herşe
yi söyleyemiyorum. Şayet bana izin verseydiniz ve incinmeyeceğinize dair
söz verseydiniz, söyleyecek çok sözüm vardı. Yaşantımı başından ele almak, her anım size açıklamak ve düşüncelerimi yazmak isterdim. Ben, ha
yatım hakkında çok düşündüm, sizin hakkınızda da bizi eğitme ve düşünce
biçiminiz hakkında da. Ama şimdi ne yapabilirim? İncinmeyeceğinizi bilsem, hep böyle suskun dudaklar ve sevginizi dileyen gözlerle size bakayım
daha iyi ve kalbim dopdolu durakalsın ve laflarımız merhaba, nasılsınızdan
öteye geçmesin.
Ancak şu kadarını bilin ki ben de diğer çocuklar gibi sizi
seviyorum ve sizi rahatsız edecek bir iş yapmak istemiyorum. Biliyorum ki
anne babalann çocuklarını sevmemeleri olası değil. Belki de benim sizi
sevdiğimden daha çok seviyorsunuz beni. Ben, Kami'yi düşündüğümde
üzüntüden bağırasım ve hüngür hüngür ağlayasım geliyor. Fakat anlayış olmadığı sürece her ikimiz de hatalar yapacağız.
Münih'e geleli 10 gün olmuş. Dün gece Emir ile sizin hakkınızda çok
konuştuk. Uyumaya giderken artık mektup yazamadan edemeyeceğimi an
ladım. Kendi kendime, iki satırcık da olsa yazacağım dedim. Şu kadarcık da
bana yeterli.
Size bütün düşüncelerimi yazacağıma dair Emide söz verdim.
Ama yapamıyorum, ne kadar bahtsızım, yapamıyorum. Ancak istiyorum ki
benim kötü bir kız olmadığımı ve sizi sevdiğimi bilesiniz. Sizin durumunuzdan hep haberim olmuştur, ben arkadaşlık ve sevgi gösterisi yapacak bi
ri değilim, neyim varsa kalbimdedir.
Ayda bir miktar para gönderdiğiniz için çok teşekkür ediyorum. Ne yapabilirdim ki, hayat koşullarım çok zordu. Ama bir iki aya kalmaz burada
bana bir iş verirler ve artık bu paraya gereksinimim kalmaz.
Tahran'a geldiğimde paralı olacağım ve size olan borcumu öderim. Mektubumu yanıtlar
sanız sevinirim, çünkü şu sıralar çok acı ve zor günler geçirmekteyim ve
mezarında yatan biri gibi yalnızım, bir sürü acı ve azap veren düşünce ve
hiç bitmeyecek olan bir hüzünle. Şimdilik sizi memnun edemiyorum, belki
bir gün gelir siz de bana hak verirsiniz ve bana küsmezsiniz, benimle de diğer çocuklarla olduğunuz gibi sevecen olursunuz. Uzaktan sizi öpüyorum.
FURUĞ FERRUHZAD
Çeviren: Haşim Hüsrevşahi
ŞİİRLERİ
