KÜSKÜN
  
Aldım denize bıraktım yüzünü
Suda dalgın bir mitos bir balığın ağzından.



Kentleri anlayınca gördüm mahcup serçeleri
Saçaklar küskün ahşabın dilinden



Gürültüsünü duyamaz olmuş toprak
Bir ağaç gölgesine uzanıvermiş bir ev



Günler de ölüp gidiyor
Giderek eskiyor akşamın sesi.



Ve sen alacakaranlıkta belli belirsiz anımsanan
Uzunca bir yolu gider gelirdi gözlerin.



Beni öpersen dağılır zaman
Avlun olurum arsız otun.

Gonca Özmen
( 1982 -        )




Belki Sessiz, S. 40