LEKE
  
I 

Vadi sırrını açtı bana 
Seni sonsuz bir düzlükte buldum 
Yaprağın koptuğu anda, incirin sustuğu



Kavruk bir tarafım vardı benim 
Seni işte oraya koydum



O güzel suları al, o güzel kokuları da 
Uzakta olan yaklaştı 
Elbet bir kadın bir ırmak döktü içine



Sen dokunmanın öbür ucunda kal 
Sarıl dur ben sandığın yokluğa. 



- İkimizden esen rüzgâr 
yapraklar topluyor nasılsa


II 

Seninle her şey susar sanırdım 
Perdelere anlatır sırrını zaman 
Gövdemde bir patika uzar durur



Ben o bitmeyen sözlerdim 
Bekleyen ahşap 



Gök alçalır diye bilirdim seninle 
Bir sincap zıplar kollarında 
Alıp bir lekeye götürür beni 
Öyle bilirdim. 



Sen o yorulmaz sulardın 
Diri seslerdin. 



Ben işte durmadan sana dolardım


III 

Sen başladın her şey geçip gitsin 
İçimde açsın sardunya, öteye çekilsin deniz. 



Benim de içi çekirdekli bir rüyam olsun 
Irmaklar geçsin gövdemden, yaban incirler. 



Telaşlı dudakları var çünkü sabahın 
Kuytular var ah! Karanlıklar



Zaman durmuşsa susmuş olalım 
Gözlerinden gelen ışıklar dönmeyi bilmesin. 



Söz olup çıksın bedenin sıkıntısı 
Eskimesin artık fotoğrafta yüzüm. 



Sen başladın her şey geçip gitsin 
Sus dedi karınca zaman sürsün.

Gonca Özmen
( 1982 -        )




Belki Sessiz, S. 28