LEKE
I
Vadi sırrını açtı bana
Seni sonsuz bir düzlükte buldum
Yaprağın koptuğu anda, incirin sustuğu
Kavruk bir tarafım vardı benim
Seni işte oraya koydum
O güzel suları al, o güzel kokuları da
Uzakta olan yaklaştı
Elbet bir kadın bir ırmak döktü içine
Sen dokunmanın öbür ucunda kal
Sarıl dur ben sandığın yokluğa.
- İkimizden esen rüzgâr
yapraklar topluyor nasılsa
II
Seninle her şey susar sanırdım
Perdelere anlatır sırrını zaman
Gövdemde bir patika uzar durur
Ben o bitmeyen sözlerdim
Bekleyen ahşap
Gök alçalır diye bilirdim seninle
Bir sincap zıplar kollarında
Alıp bir lekeye götürür beni
Öyle bilirdim.
Sen o yorulmaz sulardın
Diri seslerdin.
Ben işte durmadan sana dolardım
III
Sen başladın her şey geçip gitsin
İçimde açsın sardunya, öteye çekilsin deniz.
Benim de içi çekirdekli bir rüyam olsun
Irmaklar geçsin gövdemden, yaban incirler.
Telaşlı dudakları var çünkü sabahın
Kuytular var ah! Karanlıklar
Zaman durmuşsa susmuş olalım
Gözlerinden gelen ışıklar dönmeyi bilmesin.
Söz olup çıksın bedenin sıkıntısı
Eskimesin artık fotoğrafta yüzüm.
Sen başladın her şey geçip gitsin
Sus dedi karınca zaman sürsün.
Gonca Özmen ( 1982 - )
Belki Sessiz, S. 28
|