KAÇKIN

Oydu: Çözmek gibiydi evrendeki yalınlığı. Esirgeyen sözdü, bağışlanmış bir tanrı. İstedi mi anlıyordu çiğnediğimiz lokmadan, uykumuzdan yudumlar koparıyordu. Boş verir sandık önce, oysa baktı durdu hep: Bir taşa, bir ota, koydukları liraya kanlı, öbür avcundaki. Alıp vermek yoktu onda, ölüm de, iz de yoktu. Kavgamızda değildi çoktan; kaçarak, susarak ya da yenilmeyerek. Ona can veren düne, yazgıya şaşıyorduk: Nereyeydi gözlerinden damlalarla inen yol, yolu gözleyen ağaç, ağacı süsleyen güz? Çaresiz anlıyorduk yetmediğimizi göğe, her günkü giysimizde renk olup olmadığını. Belleğe gömülü nice umut varsa vurdu böylece yüze, ölü balıklar gibi. Alıcı kuşları havalandı gerçeğin; sürmesine sürdüğümüz. yaban yaşama doğru.

Tuna Kiremitçi
( 1973 -      )

E Şiir 2000, Gendaş Kültür, S. 202





ŞİİR PARKI