KAÇKIN
  
Oydu: Çözmek gibiydi
evrendeki yalınlığı. Esirgeyen
sözdü, bağışlanmış bir tanrı.
İstedi mi anlıyordu çiğnediğimiz
lokmadan, uykumuzdan yudumlar
koparıyordu. Boş verir sandık önce,
oysa baktı durdu hep: Bir taşa, bir ota,
koydukları liraya kanlı, öbür avcundaki.
Alıp vermek yoktu onda, ölüm de,
iz de yoktu. Kavgamızda değildi çoktan;
kaçarak, susarak ya da yenilmeyerek.



Ona can veren düne, yazgıya
şaşıyorduk: Nereyeydi gözlerinden
damlalarla inen yol, yolu gözleyen
ağaç, ağacı süsleyen güz? Çaresiz
anlıyorduk yetmediğimizi göğe,
her günkü giysimizde renk olup olmadığını.
Belleğe gömülü nice umut varsa
vurdu böylece yüze, ölü balıklar gibi.
Alıcı kuşları havalandı gerçeğin;
sürmesine sürdüğümüz. yaban
yaşama doğru. 

Tuna Kiremitçi
( 1973  -       )



E Şiir 2000, Gendaş Kültür, S. 202