ANAYURT
  
Seviyorum yurdumu, fakat tuhaf bir aşkla! 
Mantığım yenemiyor bu sevgiyi.
Ne şan, satın alınmış kanla.
Ne kibirli bir güvenin erinci
Karanlık eskinin gizemli söylenceleri ne de
Sevinçli imgeler uyandırıyor bende.
- Kendim de bilmem niçin - fakat seviyorum ben 
Soğuk suskunluğunu yurdumun bozkırlarının, 
Sınırsız dalgalanışını yurdumun ormanlarının 
Ve taşmalarını nehirlerin, denizlere benzeyen. 
Tutkunum sarsılmaya köy yollarında bir yaylıda 
Ve usul bir bakışla delerek gölgesini gecenin 
İçimde bir han özlemi, rastlamaya şurda burda 
Titreyen ışıklarına kederli köylerin.
Severim hasattan sonra ateşlenen tarlanın dumanını
Ve ağırlık kolunu, bozkırda geçiren geceyi.
Severim ağaran bir çift kayın ağacını 
Tepede, sarı tarlanın ortasındaki.
Duyduğum sevince yabancıdır çoğu 
Gördüğümde dolu harman yerini.
Pencereyi, oyma pancurlu,
Samanla örtülü kulübeyi.
Ve çiy düşmüş bir akşam, eğlence zamanı, 
Geceyarısına kadar bakabilirim dansa;
Tepinerek, ıslık çalarak yaptıkları 
Sarhoş mujiklerin bağıra çağıra.

Mihail Lermontov
( 1814 - 1841 )


( Rusya ) 


 Çeviri : Ataol Behramoğlu




Kardeş Türküler "Özgürlüğe 100 Şiir", S. 75