KARIMA MEKTUP
33-11-11
Bursa
Hapisane
  
Bir tanem!
Son mektubunda:
"Başım sızlıyor,
yüreğim sersem!"
diyorsun.



"Seni asarlarsa,
seni kaybedersem;"
diyorsun; 
"yaşıyamam!"



Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgârda;
yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı,
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlarda 
ölüm acısı.



Ölüm,
bir ipte sallanan bir ölü.
Bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm.
Fakat 
emin ol ki sevgili;
zavallı bir çingenenin
kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
geçirecekse eğer 
ipi boğazıma,
mavi gözlerimde korkuyu görmek için 
boşuna bakacaklar 
Nâzım'a!



Ben, 
alaca karanlığında son sabahımın
dostlarımı ve seni göreceğim,
ve yalnız
yarı kalmış bir şarkının acısını
toprağa götüreceğim..



Karım benim!
İyi yürekli,
altın renkli,
gözleri baldan tatlı arım benim;
ne diye yazdım sana
istendiğini idamımın,
daha dava ilk adımında
ve bir şalgam gibi koparmıyorlar 
kellesini adamın.
Haydi bunlara boş ver.
Bunlar uzak bir ihtimal.
Paran varsa eğer,
bana fanila bir don al,
tuttu bacağımın siyatik ağrısı
Ve unutma ki
daima iyi şeyler düşünmeli
bir mahpusun karısı... 

 Nâzım Hikmet Ran
 ( 1902  - 1963 )   




20. Yüzyıl Türk Şiiri Antolojisi, S. 117-118




Şiiri seçen: Bihter