ANCAK YAZGIDIR BU
  
Sen ne getirdin bana çocukluğundan?
Şen kahkahalar ulumalar donakalmalar mı?
Üzüncün senin hangi çağrışımlara uzandı
benim eskil saatlerimde?
Geçmişsiz ve geleceksiz suç sevinçleri,
deniz kıpırtılarınca yürek dalgalanmaları?
Titreyerek uçurulan köpükten balonlar,
anlık aşkın tasarımlar mı?



Nasıl bir ak konutun isteklendiricisi oldun
anılarıma düz baktıran -
Ah, ben pembe fistanımla kuşanırdım
Dantelalı tafta yumuşaklıkla.
Savaşırdım kovmaya, çifte yetkeyi,
Hiçlemeye annemi ve uykuyu
Öğle sonlarından ürkünç odaların.



Diledin mi yanında tümden varolmayı an için
ve birkaç sonrasında hiç yokmuşçasına
beklememeyi birşey
çevremdekilerin uyumundan başkaca?



Yok böyle bir şey yok!
Sunduğun sağaltımı kaçkın bir geçmiş,
Sayrılık tutsağı bir gelecek duyumu bulanık,
sisi varlığının üzünç kanıtı bir vaktin
şimd’i -
Beni aşağılayan sarsan
Aşan bizleri mor birliktelik.

Eylül 77

Nilgün Marmara
( 1958 - 1987 )




Daktiloya Çekilmiş Şiirler, S. 7-8