BIÇAKÇI SÜLEYMAN
  
Sağdaki dutların altından
Yokuşu tırmanır
Aşıboyalı evin kapısı önünden
Diş etleri sızlatan çeşmeyi geride bırakarak,
Bıçakçı'nın dükkânına rastlardık.
Ne iyi adamdı Süleyman
Çok konuşmayı sevmezdi o!
Kocaman ellerinin hünerine inanır,
Lâfsız ve türküsüz çalışırdı.
Çeliğe en iyi su veren
Sustaların otomatiğini yapan
Marifetine bağlanmış bir insandı Süleyman.




Akşamları dükkânının
Kol demirlerini yerleştirir
(Kim bilir kaç yıllık)
İbriği ile ellerini yıkayarak,
İyi günlerin saadetini vâdetmişler gibi
Şükreder Tanrısına.
Mendilinde iki okka ekmek
Düşerdi evinin çamurlu yollarına.
Elini alnına siper ederek,
Güneşe bakmış kadar,
Yorgun göründüğü halde.
Bahtiyarlığını bölüştüğü insanlara
Gözlerinin donukluğunu göstermezdi.
Köşede göründüğü zaman,
İki sarışın çocuk,
Uzak günlerin saadetinden
haberdarlarmış gibi
Koşarlardı ona doğru.
Bağrından kopardığı iki yavru
Asılırdı kollarına, 
Soluna Mecit, sağına İhsan.



Salim Hoca'nın en küçük kızıdır Fahriye,
Dokuz yaşında çarşafa soktular onu.
Annesi çoktan ölmüştü o zaman.
Ablası Hacıların Mehmet Ali'ye varmış;
Ağabeysi Hüseyin altı aylık asker
(Sonraları Hüseyin'in askerden
kolsuz döndüğünü söylerler.)
Evde babası ile yalnız kalınca Fahriye,
Sıvamış kolları.
Geçmiş aradan yıllar
Fahriye büyüdü;
Gözleri yaş görmüş, kulakları acı söz...
Bıçakçı Süleyman dediler bir gün
Veriverdiler ona on sekiz yaşında.
Şimdi şakaklarında aklar var.
Parmaklarında karıncalanmalar.
Yaşanmış senelerin kırışıklıkları alnında.
Neler seyretmiş bu gözler diye
Sormazlar artık ona.



Yalnız bir Süleyman'ı görmüş
Hatırasız geçen günlerin kapı eşiklerinde.
Hep o varmış
Geniş omuzlarıyla hafızasının yokuşunda.
Biraz sonra
Yanında Mecit ve İhsan ile girecek
Sokak kapısından
Sen Hoca kızısın
Bilirsin neden namaz kıldıklarını
Niçin haram mala el sürdüklerini.
Gülmüş ve ağlamış insanoğlu,
Vakterişince koyarlarmış dört arşın beze onu
Sen bunları çok iyi bilirsin Fahriye!

Ömer Faruk Toprak
( 1920 - 1979 )




Ömer Faruk Toprak'ın Kaleminden Portreler, S. 209 - 212