MUTLULUK PEŞİNDE I
Karanlık Dünya masalındaki
En küçük kardeşim ben.
Yaralı devin indiği kuyudan
Yer altı hazinelerine gidiyorum.
Dönersem bütün bezekler sizin.
Yandıkça iniyorum, indikçe yanıyorum.
Bütün gemilerin halatları belimde
Karanlık dünyaların ilkinde
Bir demet karanfil gibi bağlı duran
Üç güzel kızı kavuşturdum özgürlüğe.
Kara koyun, koyunların şahı
Ak koyun, yüreğimin yağı
Merkez katı sıvı ateş dünyanın
Tam ortasında bu katın
Bir çekirdek olmak gerek.
O, bütün tohumların özü,
Erimiyen, yanmıyan.
Yer yüzüne bir çıkarsak,
Gereksinmeyiz güneşe,
O zaman kendiliğinden dağılır
Kardeşlik iyilik güzellik
Yaban otları gibi bürür dünyamızı.
Dev burada kalsın
Yaralı kartala ok atmam
Biz dönelim çileli yolculuğa
II
Bir semender hakladım önce
Onunla değiştirdim organlarımı
Ateşlerin düşlere sığmıyanında
Zırhlara bürünmüş gidiyorum
Mercanların şafağında
Önce yitirdiğim gözlerimi buldum
Ellerim gerçek güneşler içinde
Kollarım kilometrelerce
Altın dağlar elmas dağlar
Hiç önemli değil gözümde
Kırmızı topazları gök yakutları
Zümrütleri yeşimleri
Güneş gözlerini aytaşlarını
Yanardağlar gibi atıyorum yer yüzüne
Çam gövdesi gibi yılanlar
Çini çini bakar gözüme
Gecesi gündüzü olmıyan bir dünyada
Timsah sırtında, balık boynunda
Bir karabatak gibi dala çıka
Arıyorum çekirdeği
Renk boy farkına bakılmazsa
Dünyamızın tıpkısıydı bu dünya
Yalnız tapınan bir yaratık görmedim
Yoktu savaş barış sözcükleri
İlkin öldürdüğüm semenderden utandım
Timsahların balıkların sırtı geldi aklıma
Hayvanlardan özür dilerim.
III
Sözün kısası
Az gittik uzunluğuna
Uz gittik derinliğine
Mutlu çekirdeğe ulaştık
Kalbe benziyor kalbe
Balık gibi o da yüzer
Bütün âşıkların ateşi onda
Işığı seller gibi çağlar
Elini sür el olsun, gözünü sür göz
Altın gözlü balıklar zümrüt kuşlar
Elmas gözlü yılanlar yakut ağaçlar
Dile geldi sevinç içinde
Dünyamızı çevirmek için cennete
Elele verip cümle yaratık
İleteceğiz yer yüzüne.
Oğuz Tansel
( 1915 - 1994 )
Mutluluk Peşinde, S. 99-101
|