NAZIM HİKMET’E
  
Sen
“Promete’nin çığlıklarını
Kaba kıyım tütün gibi piposuna dolduran adam”
Sen benim mavi gözlü arkadaşım
Kabil değil unutmam seni.



26 Eylül 1943
Seni yapayalnız bırakıp hapishanede
bir üçüncü mevki kompartımanda pupa yelken
koşacağım memlekete.
Ve tren bir güvercin gibi çırpınarak istasyona girecek,
gözü yaşlı bir genç kadına
beş senenin ardından
kocasını getirecek.



O dem -ki boş verip istasyon halkına-
yanaklarından öperken sevgilimi 
sen neşeli mavi gözlerinle bakacaksın 
içimden bana.



O dem -ki yürekten her şey atılacak-
EKMEK – KİN – HASRET
fakat NAZIM HİKMET sen şu kadar kilometre
uzakta kalmana rağmen 
aydınlık yüreğimin duvarına dayayıp sarı saçlı başını 
batan bir yaz güneşi hüznüyle
ağlatacaksın arkadaşını.



Günler geçecek 
ekmek derdi çökecek omuzlarıma.
Fabrika.
Makinalar.
Tezgâhım.
Sana şekerkamışı, portakal yollayacağım.
Karım yün çorap örecek.
Her hafta mektup yazacağız.
- Askere almazlarsa eğer -



Unutabilir miyim seni?
Tahtakurusu ayıkladığımız hapishane gecelerini.
Ve radyoda şark cephesinden haber beklediğimiz 
müthiş anların küfrünü!
- Radyonun yanındaki duvara 
kurşunkalemiyle abus insan yüzleri çizmiştin -



Unutabilir miyim seni?
Hâlâ beton malta boylarında duyuyorum 
takunyalarının sesini!



Unutabilir miyim seni hiç?
Dünyayı ve insanlarımızı sevmeyi senden öğrendim,
hikâye, şiir yazmayı 
ve erkekçe kavga etmeyi senden!

24 Eylül 1943 Bursa

Orhan Kemal
(1914 - 1970)



Not: Bu şiiri, Orhan Kemal'in oğlu Işık Öğütçü, 13 Haziran 2018 tarihinde Hokkadan'dan Zeynep Sen'le yaptığı bir söyleşide, babasının kitaplarında bulunmadığını, sonradan bulduğunu belirterek vermiştir.