BENİM ANAM HEP AĞLARDI

Tüm ağlayan analara
adadım ben bu şiiri

Benim anam hep ağlardı.
Kardeşine ağlardı.
Yemen çöllerinde kalmıştı
gencecik İdris dayı.
Anam ağlardı ona.



Benim anam hep ağlardı.
Babama ağlardı.
Bir kaltak getirmişti anamın üstüne babam üç çocuklu eve.
Ayyaşlığa vurmuştu sonra.
O benim umacımdı.
Öldü çıldırarak.
Anam ona ağlardı.



Benim anam hep ağlardı.
Ağabiğme ağlardı.
Gitmişti çok uzaklara ağabiğim oniki yaşında
parasız bir yatılı okula.
Oniki yaşında kış ortasında geçmişti Ziganaları.
Anam ona ağlardı.
Kapımızı postacı çalsa ne zaman,
mektup gelse ne zaman ağabiğmden,
ne zaman mektup yazsak biz ağabiğme
türkülü, mânili,
anam ağlardı.



Benim anam hep ağlardı.
Bana ağlardı.
Ben giderdim okula çok sabah harçlıksız,
o da ağlardı bana.



Benim anam hep ağlardı.
Ablama ağlardı.
Girmişti ablam dikimevine.
Ağrına gitmişti anamın.
Anam ona ağlardı.



Benim anam hep ağlardı.
Evimize yılda iki lira getiren
bir erik ağacımız vardı.
Kurudu.
Anam ağlardı ona.



Benim anam hep ağlardı.
Ekmek kırıntıları atardı
karda seken serçelere
karda seken serçelere
ve ağlardı.
Ezanı duyardı
Çiçekleri sulardı
ve ağlardı.



Benim anam hep ağlardı.



Ablam bir gün gelin oldu gitti.
Benim de bir gün mahpusaneye düştü yolum.



Anam ne zaman kurtulmuştu ağlamaktan,
unuttum.
Yoksa benim anam hiç mi yaşamadı?



Öyleyse bu akan ne
parmaklarımın ucundan?
Bu akan
gözyaşı mı,
yoksa kan mı?

(Varlık Aralık 1984)

ABDÜLKADİR MERİÇBOYU

A. Kadir, S. 234-235