DUVAR
Bir şey var ki duvar sevmez,
Donmuş toprakta sallantı yaratır altında,
Ve döker taşları güneşe sere serpe:
İki kişiye yol verecek gedik açar.
Avcıların yaptığı, o da başka:
Onlar geçti mi, koşarım onarıma,
Taş taş üzerinde bırakmazlar, çünkü,
Gizli tavşanı zorlarken, havlıyan köpeklerin
Keyfi olsun diye. O benim gediklerimin
Açıldığını gören olmaz, duyan olmaz.
Baharda, onarma vaktinde, oradalar birden.
Haber salarım tepedeki komşuma,
Ve buluşuruz bir gün, bir çizgi çizmek,
Aramızdaki duvarı yükseltmek için yeniden.
Yürürüz, o bir yönden, ben bir yönden,
Taşlar kimin toprağına düştüyse onun.
Kimi somun, kimi top, öyle ki
Denk etmek için büyü gerek:
"Davranma, sırtımızı çevirinceye dek!"
Parmaklarımız delik deşik olur,
Açık havada oynanan bir oyun,
Tek kişilik takımlarla, başka bir şey değil.
Lazım değil bu duvar, olduğu yerde:
Komşu yönü çam, benimkisi elma.
Geçmez, diyorum, benim ağaçlar karşıya,
Çamların altındaki fıstıkları yemek için.
"İyi duvar iyi komşu," diyor o, sadece.
Bahar şeytanlığımı kabartıyor, bir fikir
Aşılasam mı komşunun kafasına.
"İnek olursa, iyi duvar iyi komşu, öyle değil mi?"
Ama bizim ineğimiz yok ki!
Ben duvar yaparken bilmek isterim
Neler çıkamaz oluyor, neler giremez,
Kimler gücenebilir bu yaptığımdan.
Bir şey varki duvar sevmiyor,
Yıkıyor duvarı." Cinler diyebilirdim
Ama cinler değil aslında, ve isterdim ki
Kendi söylesin. Görüyorum onun
Her elinde birer taş tutarak sıkıca
Yaklaştığını, sanki taş devrinden bir yabanıl.
İçinde yürüdüğü karanlık, bana geliyor ki
Tek ormanların, ağaç gölgelerinin karanlığı değil.
Atasözünden uzaklaşamıyor, bir türlü,
Ve öylesine memnun onu andığından,
Tekrar ediyor, "İyi duvar, iyi komşu."
Robert Frost
( 1874 - 1963 )
( Amerika Birleşik Devletleri )
Çeviri : Nermin Menemencioğlu
Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi,
Mart 1963, C: XII, S: 138, s. 319-320
MENDING WALL
Something there is that doesn't love a wall,
That sends the frozen-ground-swell under it,
And spills the upper boulders in the sun;
And makes gaps even two can pass abreast.
The work of hunters is another thing:
I have come after them and made repair
Where they have left not one stone on a stone,
But they would have the rabbit out of hiding,
To please the yelping dogs. The gaps I mean,
No one has seen them made or heard them made,
But at spring mending-time we find them there.
I let my neighbour know beyond the hill;
And on a day we meet to walk the line
And set the wall between us once again.
We keep the wall between us as we go.
To each the boulders that have fallen to each.
And some are loaves and some so nearly balls
We have to use a spell to make them balance:
'Stay where you are until our backs are turned!'
We wear our fingers rough with handling them.
Oh, just another kind of out-door game,
One on a side. It comes to little more:
There where it is we do not need the wall:
He is all pine and I am apple orchard.
My apple trees will never get across
And eat the cones under his pines, I tell him.
He only says, 'Good fences make good neighbours.'
Spring is the mischief in me, and I wonder
If I could put a notion in his head:
Why do they make good neighbours? Isn't it
Where there are cows? But here there are no cows.
Before I built a wall I'd ask to know
What I was walling in or walling out,
And to whom I was like to give offence.
Something there is that doesn't love a wall,
That wants it down.' I could say 'Elves' to him,
But it's not elves exactly, and I'd rather
He said it for himself. I see him there
Bringing a stone grasped firmly by the top
In each hand, like an old-stone savage armed.
He moves in darkness as it seems to me,
Not of woods only and the shade of trees.
He will not go behind his father's saying,
And he likes having thought of it so well
He says again, 'Good fences make good neighbours.'
Collected Poems of Robert Frost, S. 47-48
Şiirin orijinalini şairin sesinden dinlemek için tıklayınız.
|