DÜNYANIN KÜLÜ
  
Bu yağmurda benden birileri sökülüp giderken
kırk yıldır ağırlandığım avluya dönüp
yüzüme eğilen akşamlar kirpik kirpik giderken



Dünyayı yakından görmüş bu kalem
ahşabın salındığı çarşılardan yürüyüp
ağaçların gençliğinden geçip giderken



Evlerin katlanmış kenarları yorgun
nice kül, nice tuz, nice gözyaşıyla
kardeşler küllenmiş hâtıralara giderken



Bize gündür gecenin omzundan düşen şal
sustuğumuz nemli odalar içinden
korkular kendini harflere vurup giderken



Duyarım sesi ayazda kalmış olanı
bir hançerin yamacında güneşlenen yara
gözler son defa gürültüyle kapanmaya giderken



Ben buraya daha önce de geldiydim
çok kırgındım, çok rüzgârlı ve zarif
uzun sürmüş bir ayrılığa yolluksuz giderken



İşte vardım eşiğine yaslı kalemin
ben demesem başkaları söyleyecekti
gördüklerimin içinde kördüğüm giderken



Söylenmeyecek sözler vardır yazılır
karanfil kopartılır dağlarından yalnızın
dünyanın külü ağzımda soğumaya giderken.

Şeref Bilsel
( 1972 -         )



Dünyanın Külü