Ben bir kadını sevdim,
beraber büyüdüğüm,
ve birlikte üzülüp güldüğüm.
İpek saçlarındaki altın rengi,
ve orman yeşili gözleri,
çocuk yaşta esir etti kalbimi.
 
Ben bir kadını sevdim,
hayatımın pınarı dediğim.
Kana kana içtiğim su gibi.
Kulaklarımda çınlayan sesi,
ve düşlerimin vazgeçilmez prensesi.
Onca zaman geçti,
hiç küllenmedi içimdeki ateşi.
 
Ben bir kadını sevdim,
sevdiğimi martılar ile yunuslara söylediğim
özlem içinde yüreği,
ayrılıkla tüketti seneleri.
Ve bilemedi,
neydi, beni seçmenin bedeli.
 
Ben bir kadını sevdim,
hırçın dalgalarda sakinleştiğim.
Yelken açtığım bir huzur denizi.
Karanlık gecelerimin güneşi.
Yine yalnız şimdi.
Ve düşünüyor olmalı,
otuzbeş yıllık geçmişi.
 
Ben bir kadını sevdim,
hasretle kavuşmayı beklediğim.
Yıllarca gurbette kalsa da sevdiği,
şikayet etmedi,
düşünerek geçireceği mutlu günleri
Lakin daha bitmemişti çilesi,
ve bu seferki,
öğrenmekti,
nasıl olmalı bir mahpusun eşi...

CEM AZİZ ÇAKMAK
8 Temmuz 2013, Silivri