KIŞ

Ses kışı. Ateş yırtıldı. Çarpıldık.
Ürktü insanı aşkıyla terleten kitap
Bir bağ vardı gitti Bağdat'tan öte
Çöktü bir akşam güne Şam'dan önce



Kurumuş üzüme de râzıydık çürüttün
Yaralanmış ayı kullanarak kızıl dağ
Soluğunu yollayarak zaman zaman üstümüze
Daralttın gençliğe ve bahara susamış gönlümüzü..



Baharı seller götürdü boğuldu yaz
Kırıldı kristal vakitler güz kadehi
Ne çok mezar taşları taşıyarak sırtında
Çıkıp gelmesini bildin ölüm tüccarı...



Ben ki ölümsüzlüğe ermiştim deşe deşe
Ülküleri düşünceleri düşleri insan çiçeğini
Aşmıştım kaç kere Hızırla Ab-ı Hayatın kemerini 
Geçip çılgın gerçeğe devirerek büyü mendireğini.

Sezai Karakoç
( 1933 - 2021 )




Güldeste, S.  329, İlhan Berk