17 AĞUSTOS 1999

Feryatlar yükseldi göğe gecenin karanlığında,
İnsanların mezarı oldu, betonlar toprak yerine.
Bebelerin gözleri hep açık gitti...
Ne acılar düştü anaların babaların yüreğine.
Sabahın ilk ışıklarında bile susmadı çığlıklar.
Yerde yarım kalan bir simit …
Ve … ve bir oyuncağı bebeğimin.
Aldım … kokladım … öptüm saatlerce.
Bebeğim kokuyordu her yanı …
Son bir feryat için açtım ellerimi göğe,
Allahım ya ver bebeğimi,
Ya da al bu canımı diye …
Bir çocuk ağlıyordu sokağın köşesinde,
Yıkılan evinin tuğlalarında oturmuş,
Gözleri korku ve acıyla yarışıyordu.
Ne anası vardı yanında ne babası …
O küçücük gözleri yaşlarının içinde kaybolmuştu .
Annesinin sesini duyuyordu,
Yardım edemiyordu ki küçücük elleri ona …
Saatler sonra çıkardılar annesinin yorgun bedenini,
Atıldı anasının yarım bedenine …
Anam,bırakma beni anam diye feryat etti …
Yetmedi gücü anasının …
Oğlunun o ipek saçlarını okşamaya …

Eylem
( Genç Şair )