BİR GARİP ÖLMÜŞ DİYELER
  
Şöyle sessizce ölüp gitmeliyim
Bir yaz gecesi Gülhane Parkı'nda.
Şu hazin ömrü tamam etmeliyim..



Geç saatlere kadar oturduğum, 
Denize bakan bir sırasında,
Kırık dökük hatıralar arasında.



Ne vasiyet, ne uzun boylu veda
Ölümüme hiç kimsenin aklı ermesin
Gözlerim birdenbire kapanıversin.



Ne kimseye borcum, ne alacağım
Ne birikmiş beş on kuruş cebimde.
Ne kimseyi sevindirmiş, ne üzmüş olacağım.



Ne gazetelerde ne de radyoda
Ölümüm kimseye dert olmamalı.
Kim tanır zaten beni dünyada.



İnsanlar hergünkü gibi şen şakrak
Tabutum Merkez Efendi'ye giderken
Üç beş kişinin omzunda gıcırdayarak.



Birkaç kişi başlarını eğsinler,
Sonra ardımdan bakıp acıyarak
- Bir garip ölmüş desinler...

Turgut Uyar
(1927 - 1985)




Büyük Saat, S. 62