GARİP İNSAN
  
Ey çocuğum, sevgiler yalan, dostluklar yalan
Hayal ve oyunla, bir zaman da sen oyalan. 



Yıllar ilerledikçe, maske düşer yüzlerden
Gönül kederle dolar, sevgi gider gözlerden.



Ne umdukların olur, ne vefayı bulursun
Bu çileli hayatta, yandıkça durulursun.



Hüzünlü bir hatıra kalır, sevdiklerinden
Peşinde gece gündüz, şevkle döndüklerinden.



Ne geçen gün gelir, ne o heyecan bulunur
Ne sevgisiz yaşanır, ne sevgiye doyulur.



Kaderin hükmü, nice ateşleri söndürür
Seni ezik yaşatır, ötekini güldürür.



Bir gün ayrılır yollar, eş, dost ve arkadaştan
Sen de yorgun çıkarsın, bu çileli savaştan.



Yıkılır içindeki o muhteşem saraylar
Yıpratır seni, nefse ağır gelen olaylar.



İnsanlar yalnız doğar, garip ve mahzun ölür
İnsan bu hakikati, son baharında görür.



Yılların yorgunluğu, gözlerinden okunur
Yalnızlık düşüncesi, can evine dokunur.



Kaderin kıskacında, yaşarken de ölünür
Yıllar geçtikçe insan, yalnızlığa gömülür.



Sızlanmak ve yanmakla, ne dert biter, ne acı
Allah'a dönmektir, bu yalnızlığın ilacı.



Huzur arayan gönül, Hakk'la sükûnet bulur,
O'nunla ağrı diner, acılar unutulur.



Yaşamaktan gayemiz, Yaratan'ı bilmektir
İnsan gibi yaşayıp, insan gibi ölmektir...

Ahmet Ulukaya
( 1942 -         )