İSTANBUL BOĞAZI'NA YOLUM DÜŞMEDİ
  
İstanbul Boğazı’na yolum düşmedi,
Soru açma bana sen oradan.
Gördüğüm tek deniz gözlerindir,
Mavi alevlerle yanan.



Varmadım kervanlarla Bağdat’a,
Olmadı satmaya kınam ve ipeğim,
Eğil o şirin boyunla,
İzin ver, dizlerinde dinleneyim.



Yoksa, yine nice istesem de,
Senin hiç ilgilenmeyeceğin durum,
Rusya denen uzak ülkede
Benim ünlü, sevilen bir şair olduğum.



Armonikalar çınlıyor ruhumda,
Ay ışığında duyduğumsa köpek sesi.
İran kızı, istemez misin göstersem sana,
Uzak bir mavilikler ülkesi.



Buraya avareliğimden gelmedim,
Sen derinlerden çağırdın.
Açıldı boynumda kuğu ellerin,
İki kanat gibi, beni sardın.
 


Geçirdiğim yaşantıya ilenmem,
Ama çoktan ararım yazgıda rahat,
Senin şu neşeli ülkenden
Eğlenceli bir şeyler anlat.
 


Söndür ruhumdan armonika özlemini,
İçir canlı soluğunu iri gözlerin,
Ki ben o kuzeyli güzeli
Düşünmeyeyim, yanmayayım, ah etmeyeyim.
 


Ve gerçi Boğaz’a yolum düşmedi,
Sana bir şeyler uydurur anlatırım oradan.
Fark etmez deniz senin gözlerindir,
Mavi alevlerle yanan.

1924

Sergey Yesenin
( 1895 - 1925 )



( Rusya ) 


Çeviri: Azer Yaran



Sönüyor Al Kanatları Günbatımının, S. 66-67