KUM SAATİ
Rüzgârla bozduğun sessizliğini dinledim; 
seni bırakan yaprağın sesini, kuma dokununca 
ve çölde çizilmiş bir ağaç gibi resmini. 
oysa süngerde kalmış damlasıydım sana 
ulaşamayan suyun, yanında üşürken uyu- 
yordum gözlerimde seni ve öylesine sustun 
kuytusunda uykumun. 
kumunu içine saklayan bir saatti çöl- 
de bulduğun; ters çevrilmedikçe çalışmayan. 
belki giden zamanı geri getirmekti 
istediğin, saatini bana bırakıp gitimekti. sanki 
bilmiyordun çölün kuma göre değil sana 
göre yalnızlık olduğunu, yine de yanıbaşıma 
kurdun bu saatli kumu. 
bu yüzden uyanamıyorum, üstelik bilmiyorum: 
hangi gerçek için bölmeliyim uykumu? 

Zafer Ekin Karabay
 ( 1975 – 2002 )





Varlık Dergisi, İstanbul 2001, S. 1123