Mektubu ileten arkadaştan öğrendim sonrasını...

"Şair - yazar - akademisyen Zafer Ekin Karabay o mektubu yazdığı gün, Eskişehir’de intihar etti."

Neden peki?

"Aslında bütün mesele neydi?"

"Şiir hem yitiş, hem kurtuluştur" diyen bir şair, niye 29’unda kemerine asar kendini?..

"Yaşamdan daha büyük olma isteği mi?

30 yaş kırgınlığı mı?

Mağrur bir an mı?"

Hayır!

Mesele (Mayakovski’den Kaan İnce’ye, Van Gogh’dan Nilgün Marmara’ya, Jack London’dan, Hemingway’e kadar) bütün sanatçıların, vicdan sahiplerinin, hayatı sevenlerin meselesi:

Ozanın, başkalarının acısı pahasına elde edilen mutluluğu kabullenememesi...

Alaattin Topçu’nun deyişiyle "hayatın ağırlığı karşısında insanın hafifliğini", "N’apalım, dünya böyle" diye geçiştirememesi...

Sokaktaki tevekkülle baş edememesi... Sokaktakilerden olmayıp, onları dönüştürmeye de gücünün yetmemesi...

Ve "kendiyle barışıp" haksızlığa alışarak yok olmaktansa, intihar ederek var olmayı tercih etmesi...

Nilgün Marmara da "Ey, iki adımlık yerküre/ senin bütün arka bahçelerini gördüm ben" deyip gitmedi mi?

"Son mektup"un üzerinde bir not var:

"Bunu Kül’de yayınlarsanız sevinirim" deyip muzipçe soruyor:

"Nasıl sevineceksem?"

Sonra da bu talepteki tutunma çabasına dikkat çekiyor, parantez içinde:

"Bu da hâlâ yaşamak istediğimi mi gösteriyor nedir?"

Son kitabını göremeden ölmüş bir ozanın son mektubunu yayımlatma isteği...

Vahşeti yüreğinde hisseden "yabancı"nın dayanılmaz bozgunu...

"Kaçış değil onlarınki, reddediş", biliyorum.

Ama yine de "Bu reddiyenin başka yolları olmalı" diyorum.

Bunca haksızlığı ve bizim onca haksızlığa alışmışlığımızı böyle yumruk gibi yüzümüze vurmadan, canına kıymadan...

Bizi şiirsiz, şairsiz koymadan...

Hayatla başa çıkmanın ozanca bir yolu olmalı...

Çünkü Karabay’ın dediği gibi;

"Yolculuğa çıkmışlar için hem limansa şiir, hem de gemi..."

O gemiyi en son şair terk etmeli...

CAN DÜNDAR
Milliyet Gazetesi, 5/10/2002

ŞİİRLERİ