GİT, BAHAR!

Çekil, bu gölgeli yolda gezinme, 
Bahar, bakışların yine pek sarhoş! 
Yanılıp gönlüme misafir inme, 
Kapısı kilitli, mihrabı bomboş, 



Mâbeddir orası, meyhane değil.



Ziyalar, kokular, sesler, çiçekler.. 
Ömrünün her günü bir başka düğün! 
Bülbüller koynunda aşkı çiçekler 
Güller dökülürler göğsüne bütün.



Gerçekten güzelsin, efsane değil..



Altınlı başında papatya niçin? 
Sarı saçlarına pembe gül takın!
Git bahar, gönlümde ibadet için 
Diz çöken kızları ürkütme sakın, 



Kalbime girme, o, kâşane değil. 



Git bahar, git bahar... Uzaklarda gül;
Denize renginden bırak hediye, 
Ufuklarda gezin, semaya süzül,
Kalbime sokulma "peymane!" (*) Diye, 



Gördüklerin kandil... Peymane değil!

1919, İstanbul
(Geceden Taşan Dertler'den)

Halide Nusret Zorlutuna
( 1901 - 1984 ) 





(*) Peymane: kadeh




Halide Nusret Zorlutuna,
Türk Büyükleri Dizisi, S. 67



Bu şiiri sesli izlemek için tıklayınız.